In the years that followed... (Narration) - Chris De Burgh

In the years that followed, John would marry his childhood sweetheart, Grace,

and they called their firstborn son Elzevir.

Fortune smiled on them, for on his deathbed, the jewel merchant,

Aldobrand begged forgiveness for having stolen the diamond, and in his will,

left great wealth to one John Trenchard of Moonfleet Village, Dorset,

whom he had so grievously wronged.

It is said that in his final hours, Aldobrand would cry out in terror,

speaking of a large man with a coppery face and a huge black beard,

who stood at the window — mocking.

John and Grace touched not one penny of the money, but laid it out in good

works, renewing the church, creating a hospital and building a lighthouse — a

welcome beacon to generations of sailors.

From time to time, John would return to the seashore, where the final words of

the friends who had saved him echoed in his heart.

And he loved it best when the waves were lashed to madness in an Autumn gale,

thanking God he was not fighting for his life in the roar of the surf.

For no other man before or since was taken alive from Moonfleet Bay.

In de jaren die volgden, zou John trouwen met zijn jeugdliefde, Grace,

en zij noemden hun eerstgeboren zoon Elzevir.

Het geluk lachte hen toe, want op zijn sterfbed, de juwelier,

Aldobrand smeekte om vergiffenis voor het stelen van de diamant, en in zijn testament,

grote rijkdom nagelaten aan ene John Trenchard van Moonfleet Village, Dorset,

die hij zo zwaar onrecht had aangedaan.

Er wordt gezegd dat Aldobrand in zijn laatste uren van angst zou schreeuwen:

sprekend over een grote man met een koperachtig gezicht en een enorme zwarte baard,

die bij het raam stond te spotten.

John en Grace raakten geen cent van het geld aan, maar legden het goed neer

werken, de kerk vernieuwen, een ziekenhuis bouwen en een vuurtoren bouwen — a

welkom baken voor generaties zeilers.

Van tijd tot tijd keerde John terug naar de kust, waar de laatste woorden van:

de vrienden die hem hadden gered echoden in zijn hart.

En hij vond het het leukst als de golven tot waanzin werden gegeseld in een herfststorm,

God te danken dat hij niet voor zijn leven vocht in het gebrul van de branding.

Want geen enkele andere man is voor of sindsdien levend uit Moonfleet Bay gehaald.