Saudade de Minha Terra - Chitãozinho, Xororó, Leonardo

De que me adianta viver na cidade

Se a felicidade não me acompanhar

Adeus paulistinha do meu coração

Lá pro meu sertão eu quero voltar

Ver a madrugada quando a passarada

Fazendo a alvorada começa a cantar

Com satisfação, eu arreio o burrão

Cortando o estradão, eu saio a galopar

E vou escutando o galo berrando

Sabiá cantando no jequitibá

Por Nossa Senhora, meu sertão querido

Vivo arrependido por ter te deixado

Essa nova vida aqui na cidade

De tanta saudade eu tenho chorado

Aqui tem alguém, diz que me quer bem

Mas não me convém, eu tenho pensado

Eu vivo com pena, pois essa morena

Não sabe o sistema que eu fui criado

Tô aqui cantando, de longe escutando

Alguém está chorando com o rádio ligado

Que saudade imensa do campo e do mato

Do nosso regato que corta as campina

Aos domingo eu ia passear de canoa

Nas lindas lagoas de águas cristalinas

Que doce lembrança daquela festança

Onde tinha dança e muitas meninas

Eu vivo hoje em dia sem ter alegria

O mundo judia mas também me ensina

Eu tô contrariado, mas não derrotado

Eu sou bem guiado pelas mãos divinas

Pra minha mãezinha já telegrafei

E já me cansei de tanto sofrer

Essa madrugada estarei de partida

Pra terra querida que me viu nascer

Já ouço sonhando o galo cantando

O inhambu piando no escurecer

A lua prateada clareando as estradas

A relva molhada desde o anoitecer

Eu preciso ir pra ver tudo ali

Foi lá que eu nasci, lá quero morrer

Wat is het nut van wonen in de stad?

Als geluk mij niet vergezelt

Vaarwel paulistinha vanuit mijn hart

Daar voor mijn sertão ik wil terugkeren

Zie de dageraad wanneer de verstreken

Het maken van de dageraad begint te zingen

Met tevredenheid span ik de ezel in

Snijd de weg, ik ga galopperen

En ik hoor de haan brullen

Sabiá zingt in de jequitibá

Voor Onze Lieve Vrouw, mijn lieve wildernis

Ik leef met spijt dat ik je heb verlaten

Dit nieuwe leven hier in de stad

Ik mis je zo erg dat ik heb gehuild

Hier is iemand die zegt dat hij van me houdt

Maar het past niet bij mij, ik heb zitten denken

Ik leef met medelijden, want deze brunette

Ik weet niet welk systeem ik heb gemaakt

Ik ben hier aan het zingen, luisterend van een afstand

Iemand huilt met de radio aan

Ik mis het land en de bush enorm

Van onze stroom die door de weilanden snijdt

Op zondag ging ik kanoën

In de prachtige vijvers van kristalhelder water

Wat een lieve herinnering aan dat feestje

Waar werd gedanst en veel meisjes

Ik leef vandaag zonder vreugde te hebben

De Joodse wereld maar leert mij ook

Ik ben overstuur, maar niet verslagen

Ik word goed geleid door goddelijke handen

Naar mijn moeder heb ik al getelegrafeerd

En ik ben het beu om zoveel te lijden

Vanmorgen vertrek ik

Naar het dierbare land dat me zag geboren worden

Ik hoor de haan al zingen

De Inhambu toetert in het donker

De zilveren maan verlicht de wegen

Het natte gras sinds het vallen van de avond

Ik moet daarheen om alles te zien

Daar ben ik geboren, daar wil ik sterven