Rise and Fall - ChipaChip

Снова летит на пол недочитанный Паланик.

Не хочет пылать не одна тут из галактик.

Этот серый пейзаж.

Я кричу — добей заживо.

Голосом тихим, слишком посаженным.

Дым.

Легкость приходит на ум.

Вот я, вот ты.

И всё идет к одному.

А после для тебя опять хочу нажать mute.

Ты не умеешь слушать тишину и не ждешь к ужину.

Палил твоих суженных, сплошь накрахмаленных.

Они носились все с тобой прямо как с маленькой.

Невывозили — сваливали, не могли подобрать смайликов.

И не могли найти среди письма лекарства.

Сильно увлекался.

В плеере «Ревность» — Касты.

Вокруг меня все языкастые.

Брызги шампанского.

Новые приступы, несуществующей астмы.

А у тебя новые принцы, новые орг*змы.

Ну здравствуй.

Давай опять поговорим о разном.

Ну чтобы этот трёп вдруг не оказался заразным.

Ты выглядишь такой счастливой, напрочь несчастной.

И понимаешь, что вернуть что-то тут шанс ноль.

2012-ой зимой я сам не свой,

Воспоминания возьми с собой уж, родная, изволь.

Обещай больше не беспокоить, кинь на произвол.

Кину на «стенку» David`а Craig`а — Rise and Fall.

Помню те годы, было так чисто в прикол.

Взять и поставить по этой теме свой личный рекорд.

Потом уже, выйдя из комы, прут мысли рекой.

И связан плотно с этой подругой лирикой.

Я прошу меня больше не беспокоить, кинь на произвол.

И пусть подумают все, что нам просто тут повезло.

Просто пролистаем давай весь тот эпизод.

Вместе сочтемся на мнении, что это всё хэппи солд.

Взгляд скользит по небу, время — песок.

Люди бегут тут дружно все на полусогнутых.

На колесо и крутится думают что нашли своё всё.

С годами понимая, что в этом мало веселого.

И несет и как-то всё равно, как-то вот вроде по-своему.

За слоем слои, тут давно это всеми усвоено.

А вот у нас вдруг не срослось.

Обидно?

Да брось.

Эти вопросики ни к чему, когда вы уже врозь.

2012-ой зимой я сам не свой,

Воспоминания возьми с собой уж, родная, изволь.

Обещай больше не беспокоить, кинь на произвол,

Кину на «стенку» David`а Craig`а — Rise and Fall.

De ongelezen Palahniuk vliegt weer naar de grond.

Geen van de sterrenstelsels hier wil gloeien.

Dit grijze landschap

Ik schreeuw - maak me levend af.

Met een lage stem, te diep.

Rook.

Lichtheid komt voor de geest.

Hier ben ik, hier ben jij.

En alles gaat naar één.

En daarna wil ik weer op mute voor je drukken.

Je weet niet hoe je naar stilte moet luisteren en wacht niet op het avondeten.

Hij ontsloeg je vernauwde, volledig gesteven.

Ze renden allemaal met je rond, net als met een kleintje.

Ze haalden het er niet uit - ze dumpten het, ze konden geen emoticons oppikken.

En ze konden geen medicijn vinden tussen de brief.

Sterk geïnteresseerd.

In de speler "Jaloezie" - Kasten.

Iedereen om me heen is monddood.

Spatten van champagne.

Nieuwe aanvallen, niet-bestaande astma.

En je hebt nieuwe prinsen, nieuwe orgasmes.

Wel Hallo.

Laten we het nog eens over iets anders hebben.

Nou, zodat dit geklets ineens niet besmettelijk blijkt te zijn.

Je ziet er zo gelukkig uit, helemaal ellendig.

En je begrijpt dat er nul kans is om iets terug te sturen.

In de winter van 2012 ben ik mezelf niet,

Neem de herinneringen met je mee, lieverd, alsjeblieft.

Beloof me niet meer lastig te vallen, gooi het naar believen.

Ik gooi op de "muur" van David Craig - Rise and Fall.

Ik herinner me die jaren, het was zo schoon als een grap.

Neem en zet uw persoonlijk record over dit onderwerp.

Dan, nadat ze uit de coma zijn gekomen, stromen gedachten als een rivier.

En nauw verbonden met de teksten van deze vriend.

Ik vraag je me niet meer lastig te vallen, gooi het naar believen.

En laat iedereen denken dat we hier gewoon geluk hadden.

Laten we gewoon door die hele aflevering bladeren.

Laten we het er samen over eens zijn dat het allemaal gelukkige soldaten zijn.

De blik glijdt langs de lucht, tijd is zand.

Mensen rennen hier in koor, allemaal half gebogen.

Op het rad en al draaiend denken ze dat ze alles hebben gevonden.

Door de jaren heen beseffen dat hier weinig lol in zit.

En het draagt ​​en op de een of andere manier is het allemaal hetzelfde, op de een of andere manier lijkt het op zijn eigen manier te zijn.

Er zijn lagen achter de laag, hier is het al lang door iedereen geleerd.

Maar we groeiden ineens niet meer samen.

Het is jammer?

Kom op.

Deze vragen zijn nutteloos als je al uit elkaar bent.

In de winter van 2012 ben ik mezelf niet,

Neem de herinneringen met je mee, lieverd, alsjeblieft.

Beloof me niet meer lastig te vallen, gooi het naar believen,

Ik gooi op de "muur" van David Craig - Rise and Fall.