Поролон - ChipaChip

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Среди серых лиц постояльцев,

Крепко усыпив молодость под одеяльцем,

На новый упрёк помахав средним пальцем,

Я буду таким и менять не пытайся меня никогда.

Пусть все мои партсы летят кто куда.

Обдать с динамика всех холодом опять, только так.

У всех дикие танцы, я кричу: "Привет, декаданс!".

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Это всё мелочи, мелочи,

Ты улыбалась - я нервничал.

Говорить больше нам не о чем,

Нас судит время и неучи.

Мне эту серость - тебе лучи

И твои акапеллы, чип, палачи.

Ты вообще какой-то депрессовый чел

И весь чил выветрился дымом цвета алычи.

Миру нет дела до твоих надежд,

Забившихся в вольере.

Мы все ждём тут курьера

С крайним патроном в револьвере.

Ждём с кем-то вместе на пару,

Звёзд, что лишь для нас будут падать,

Похоронив после в ворд падах,

Орущую на ухо память.

И серым обывателем вброд,

Взяв на плечи с добром своим гроб.

Снова идёшь в неизвестность,

Устав от поиска троп.

От материнских утроб,

До грязных вагонов метро,

В мир, где не забыть очень трудно,

Что все мы играем тут роль.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Laat het bevriezen zodat we erdoor komen.

Verdriet breekt altijd door.

Weer iemands proloog vertrapt.

Die wolken zijn verdomd schuim.

Laat het bevriezen zodat we erdoor komen.

Verdriet breekt altijd door.

Weer iemands proloog vertrapt.

Die wolken zijn verdomd schuim.

Tussen de grijze gezichten van de gasten,

De jeugd stevig onder een deken hebben gesust,

Met de middelvinger zwaaiend naar een nieuw verwijt,

Ik zal zo zijn en nooit proberen me te veranderen.

Laat al mijn feestjes alle kanten op vliegen.

Overgiet iedereen weer met verkoudheid, de enige manier.

Iedereen danst wild, ik schreeuw, "Hallo, decadentie!"

Laat het bevriezen zodat we erdoor komen.

Verdriet breekt altijd door.

Weer iemands proloog vertrapt.

Die wolken zijn verdomd schuim.

Laat het bevriezen zodat we erdoor komen.

Verdriet breekt altijd door.

Weer iemands proloog vertrapt.

Die wolken zijn verdomd schuim.

Het zijn alle kleine dingen, kleine dingen

Je glimlachte - ik was nerveus.

We hebben niets meer te zeggen

We worden beoordeeld door tijd en onwetenden.

Voor mij deze saaiheid - voor jou stralen

En je acapella's, chip, beulen.

Ben je een soort depressief persoon?

En de hele kilte was verweerd met pruimkleurige rook.

De wereld geeft niets om je hoop

Verstopt in een volière.

We wachten hier allemaal op de koerier

Met een extreem patroon in een revolver.

We wachten met iemand samen op een stel,

Sterren die alleen voor ons zullen vallen,

Na het begraven in woordblokken,

Schreeuwende herinnering in mijn oor.

En een grijze man in de straat waadt,

Op zijn schouders nemen met zijn goede kist.

Je loopt weer het onbekende in

Moe van het zoeken naar paden.

Uit moeders buik

Naar vuile metro's

In een wereld waar het heel moeilijk is om niet te vergeten,

Dat we hier allemaal een rol spelen.

Laat het bevriezen zodat we erdoor komen.

Verdriet breekt altijd door.

Weer iemands proloog vertrapt.

Die wolken zijn verdomd schuim.

Laat het bevriezen zodat we erdoor komen.

Verdriet breekt altijd door.

Weer iemands proloog vertrapt.

Die wolken zijn verdomd schuim.