Безмятежность - ChipaChip

Всякий раз, когда я рифмую новый, банальный рассказ,

Сосредоточен сильнее, чем для баскетболе броска.

Законы раскатаны мысли переадресованы,

Замер вновь перед антресолью и сверху спрессованный.

Заплавленный жигой, пакетик достал и спросил:

Когда я брошу уже?

А то как-то ведь некрасиво.

И даже, наверное, стыдно.

Там кто-то на стендах

Висит с почетом, а я сползаю, как овощ по стенкам.

Ну что ты?

Бл*ть.

Сессия — финиш, пустая зачетка,

А я тут чекаю стопками, не играю в зайчонка.

Послушного и оправдавшего чьи-то надежды,

Тупо поставил на безлимит свою безмятежность.

Опустошаю новые стержни, на этих тактах я здешний,

Микрофон держат клешни, в вечной спешке.

Каждый путь начал с пешки, главное кем закончим,

Этот музон меня преследует, вечный загонщик.

Опять поставлю всё на кончик, поверю в чудо,

Жизнь — это трасса, я — гонщик, но нах*й быстро лечу так?

Не отпускаю педаль газа, кому-то что-то доказываю,

И боюсь представить в пиджаке и галстуке себя.

Утром бегущего в душный офис,

Все мечты нах*й … (?), не допито остывшее кофе.

Но главное, что кофе, а не … (?),

И, по сути, это все мелочи на которые пофиг.

Я просто летаю, пока снег тех лет тает,

Просто ли тайны хранить, переплетая в узлы?

Telkens als ik een nieuw, banaal verhaal rijm,

Meer gefocust dan voor een basketbalworp.

Wetten uitgerold gedachten omgeleid

Het stond weer voor de tussenverdieping en werd van bovenaf samengedrukt.

Gerookt met mal, haalde hij een zak tevoorschijn en vroeg:

Wanneer ga ik al stoppen?

En op de een of andere manier is het niet mooi.

En misschien zelfs beschaamd.

Er zit iemand op de tribune

Het hangt met eer, en ik glijd langs de muren als een groente.

Nou, wat ben je?

Neuken.

Sessie - finish, leeg recordboek,

En hier check ik stapels in, ik speel geen haas.

Gehoorzaam en gerechtvaardigd iemands hoop,

Stom genoeg zette ik mijn sereniteit op onbeperkt.

Ik ben nieuwe hengels aan het legen, op deze beats ben ik hier

De microfoon wordt vastgehouden door klauwen, in een eeuwige rush.

Elk pad begon met een pion, het belangrijkste is met wie we eindigen,

Deze Mouzon achtervolgt mij, de eeuwige klopper.

Nogmaals, ik zal alles op de punt zetten, ik zal in een wonder geloven,

Het leven is een circuit, ik ben een racer, maar ik vlieg zo snel?

Ik laat het gaspedaal niet los, ik bewijs iets aan iemand,

En ik ben bang om mezelf voor te stellen in een jas en stropdas.

In de ochtend rennend naar een benauwd kantoor,

Alle dromen f*ck ... (?), Nog niet klaar met het drinken van koude koffie.

Maar het belangrijkste is dat koffie, en niet ... (?),

En eigenlijk zijn dit allemaal kleine dingen die er niet toe doen.

Ik vlieg gewoon terwijl de sneeuw van die jaren smelt,

Is het gemakkelijk om geheimen te bewaren, ze in knopen te draaien?