0 Вольт - ChipaChip

Синдром закрытых окон в душах, битов отдушин.

Плетусь до душа, рассвет окна очистит от туши.

Сонный дюже, опять сохранюсь в Audition.

Надо быть тише, пока спишь ты не сняв мою t-shirt.

Среди сереньких жизненных глав,

Скажу о главном ещё раз посредством шизы и гланд:

Что в тех потерянных когда-то меньшинствах был клад,

Но ты спалил всё дотла, ничто не ценив там баклан.

Важность казалась нам накладной, так ладно.

Белый как ландыш, дым от бланта.

Где та планка, и птицы что летят в London.

Чуть бы тепла в дом и точно вот будет всё ладом.

Мой гид вновь минутная слабость.

Борисоглебск, скверы и в ушах Триада и август.

Забытый адрес вспомнить попытки в текст на бумагу.

Я оживлю прошлое, муза есть смысл быть магом.

Это гранит моё единство слова и бит Магнум.

Лирика упорхнувшей юности жжёт нас как магма.

Через года с надеждой призрачной ждёт только мама,

Хоть она видела не более лжи и кумара.

А твой гамак минувших лет лишь в бесчисленных демках.

В журналах всех учителей этих останусь

Останусь эхо, весьма драматической сценкой,

Невзрачным винтиком безгранного серого цеха.

Это плацебо, дать заряд может only в ноль вольт.

И ты в неволе в прошлое где ностальгия конвой.

Но в те места вернувшись ни встретишь там никого,

Только утехи времени, что пишет нам приговор.

Триковой, я опять хочу гнать триповор.

Старый двор свой не увижу уже из-за штор.

Никто не хотел сваливать, хоть и был близок шторм.

Все лишь кричали вопрос, мол: «Все это нам тут за что?!»

Это плацебо, дать заряд может only в ноль вольт.

И ты в неволе в прошлое где ностальгия конвой.

Но в те места вернувшись ни встретишь там никого,

Только утехи времени, что пишет нам приговор.

Триковой, я опять хочу гнать триповор.

Старый двор свой не увижу уже из-за штор.

Никто не хотел сваливать, хоть и был близок шторм.

Все лишь кричали вопрос, мол: «Все это нам тут за что?!»

Syndroom van gesloten ramen in douches, stukjes ventilatieopeningen.

Ik sjokte naar de douche, de dageraad van het raam zal het karkas opruimen.

Slaperig fors, opnieuw gered in Audition.

Je moet stil zijn terwijl je slaapt zonder mijn t-shirt uit te trekken.

Tussen de grijze hoofdstukken van het leven,

Ik zal nog een keer over het belangrijkste zeggen met behulp van shiz en amandelen:

Dat er een schat was in die eens verloren minderheden,

Maar je hebt alles tot de grond toe afgebrand, niets waarderend daar aalscholver.

Belang leek ons ​​een overhead, dus oké.

Wit als een lelietje-van-dalen, stompe rook.

Waar is die bar en de vogels die naar Londen vliegen.

Een beetje warmte in huis en alles komt goed.

Mijn gids is weer een tijdelijke zwakte.

Borisoglebsk, vierkanten en in de oren Triad en augustus.

Adres vergeten om pogingen te onthouden in tekst op papier.

Ik zal het verleden doen herleven, de muze is de betekenis van een tovenaar zijn.

Dit graniet is mijn eenheid van het woord en het Magnum-bit.

De teksten van een weggevlogen jeugd branden ons als magma.

Na een jaar wacht alleen moeder met een spookachtige hoop,

Hoewel ze geen leugens meer zag en Kumar.

En je hangmat van de afgelopen jaren staat alleen in talloze demo's.

Ik blijf in de dagboeken van al deze leraren

Ik zal een echo blijven, een zeer dramatische scène,

Een onopvallend radertje van een grenzeloze grijze werkplaats.

Dit is een placebo, het kan alleen een lading van nul volt geven.

En je bent in gevangenschap in het verleden waar nostalgie een escorte is.

Maar als je naar die plaatsen terugkeert, zul je daar niemand ontmoeten,

Alleen de geneugten van de tijd die ons een zin schrijft.

Trikova, ik wil weer tripovor rijden.

Ik kan mijn oude tuin niet meer zien door de gordijnen.

Niemand wilde weg, ook al was er een storm op komst.

Iedereen riep gewoon de vraag, ze zeiden: "Waar doen we dit allemaal voor?!"

Dit is een placebo, het kan alleen een lading van nul volt geven.

En je bent in gevangenschap in het verleden waar nostalgie een escorte is.

Maar als je naar die plaatsen terugkeert, zul je daar niemand ontmoeten,

Alleen de geneugten van de tijd die ons een zin schrijft.

Trikova, ik wil weer tripovor rijden.

Ik kan mijn oude tuin niet meer zien door de gordijnen.

Niemand wilde weg, ook al was er een storm op komst.

Iedereen riep gewoon de vraag, ze zeiden: "Waar doen we dit allemaal voor?!"