Şeyh Bedrettin Destanı - Cem Karaca, Edirdahan

Sıcaktı

Sıcak

Sapı kanlı, demiri kör bir bıçaktı

Sıcak

Sıcaktı

Bulutlar doluydular

Bulutlar boşanacak

Boşanacaktı

O kımıldanmadan baktı

Kayalardan

Iki gözü iki kartal gibi indi ovaya

Orda en yumuşak, en sert

En tutumlu, en cömert

En seven

En büyük, en güzel kadın;

TOPRAK Nerdeyse doğuracak doğuracaktı

Sıcaktı

Baktı Karaburun Dağlarından O

Baktı bu toprağın sonundaki ufka çatarak kaşlarını;

Kırlarda çocuk başlarını kanlı gelincikler gibi koparıp

Çırılçıplak çığlıkları sürükleyip peşinde

Bes tuğlu bir yangın geliyordu karşıdan ufku sarıp

Bu gelen Şehzade Murat’tı

Hükmü Humayun sadır olmuştu ki Şehzade Murat’ın ismine

Aydın eline varıp Bedreddin halifesi mühid Mustafa’nın başına ine

Sıcaktı

Bedreddin halifesi mühid Mustafa baktı

Baktı köylü Mustafa

Baktı korkmadan, kızmadan, gülmeden

Baktı dimdik dosdoğru

Baktı O

En yumuşak, en sert

En tutumlu, en cömert

En seven

En büyük, en güzel kadın;

TOPRAK Nerdeyse doğuracak doğuracaktı

Baktı Bedreddin yiğitleri kayalardan ufka baktılar

Gitgide yaklaşıyordu bu toprağın sonu fermanlı bir ölüm kuşunun kanatlarıyla

Bu kayalardan bakanlar, onu

Üzümü, inciri, narı;

Tüyleri baldan sarı

Sütleri baldan koyu davarlan

Ince belli aslan yeleli atlarıyla

Duvarsız ve sınırsız bir kardeş sofrası gibi açmıştılar

Sıcaktı

Baktı

Bedreddin yiğitleri baktılar ufka…

En yumuşak, en sert

En tutumlu, en cömert

En seven

En büyük, en güzel kadın;

TOPRAK Nerdeyse doğuracak, doğuracaktı

Sıcaktı

Bulutlar doluydular

Nerdeyse tatlı bir söz gibi ilk damla düşecekti yere

Birdenbire

Kayalardan dökülür, gökten yağar, yerden biter gibi

Bu toprağın verdiği en son eser gibi

Bedreddin yiğitleri şehzade ordusunun karşısına çıktılar

Dikişsiz ak tibaslı baş açık, yalnayak ve yalınkılıçlılar

Mübalağa cenkolundu

Aydının Türk köylüleri

Sakızlı Rum gemiciler

Yahudi esnaflan

Onbin mühim yoldaşı Börklüce Mustafanın

Düşman ormanına onbin balta gibi daldı

Bayrakları al, yeşil

Kalkanları kakma, tolgası tunç saflar pare pare edildi ama

Boşanan yağmur içinde gün inerken akşama

Onbinler ikibin kaldı

Hep bir ağızdan türkü söyleyip

Hep beraber sulardan çekmek ağı

Demiri oya gibi işleyip hep beraber

Hep beraber sürebilmek toprağı

Ballı incirleri hep beraber yiyebilmek

Yarin yanağından gayri her şeyde, her yerde hep beraber diyebilmek için

Onbinler verdi sekizbinini…

Yenildiler

Yenenler, yenilenlerin dikişsiz akgömleğinde sildiler

Ve hep beraber söylenen bir türkü gibi, kılıçlarının kanını

Hep beraber kardeş elleriyle işlenen toprak

Edirne sarayında damızlanmış atların eşildi nallarıyla

Tarihsel, sosyal, ekonomik şartların zaruri neticesi bu

DEME…

Bilirim

O dediğin nesnenin önünde kafamla eğilirim

Ama bu yürek

O bu dilden anlamaz pek

O «Hey gidi kanbur felek, hey gidi kahpe devran hey», der

Ve teker teker

Bir an içinde

Omuzlarında dilim dilim kırbaç izleri, yüzleri kan içinde

Geçer çıplak ayaklarıyla yüreğime basarak

Geçer Aydın ellerinden Karaburun mağlupları

Dostlar

Biliyorum

Dostlar

Biliyorum nerde, ne haldedir O

Biliyorum gitti gelmez bir daha

Biliyorum bir deve hörgücünde, kanayan bir çarmıha, çırılçıplak bedeni mıhlıdır

kollarından

Dostlar bırakın beni, bırakın beni

Dostlar bir varayım göreyim Bedreddin kullarından Börklüce Mustafayı Mustafayı

Boynu vurulacak ikibin adam, Mustafa ve çarmıhı

Cellat kütük ve satır herşey hazır herşey tamam

Kızıl sırma işlemeli bir başa, altın üzengiler, kır bir at

Atın üstünde kalın kaşlı bir çocuk, Amasya padişahı şehzade Sultan Murat

Ve yanında onun bilmem kaçıncı tuğuna ettiğim Bayezid paşa

Satırı çaldı cellat

Çıplak boyunlar yandı nar gibi

Yeşil bir daldan düşen elmalar gibi birbiri ardına düştü başlar

Ve her baş düşerken yere

Çarmıhından Mustafa

Baktı son defa

Ve her yere düşen başın kılı depremedi;

İRİŞ DEDE SULTANIM İRİŞ dedi bir

Başka bir söz demedi

het was heet

Heet

Het was een bebloed handvat en een bot ijzeren mes.

Heet

het was heet

de wolken waren vol

De wolken zullen scheiden

zou scheiden

Hij keek zonder te bewegen

van de rotsen

Zijn twee ogen landden op de vlakte als twee adelaars

Daar de zachtste, de moeilijkste

De meest zuinige, de meest gulle

meest liefdevolle

De grootste, mooiste vrouw;

AARDE Het beviel bijna

het was heet

Hij keek vanuit het Karaburun-gebergte

Hij keek fronsend naar de horizon aan het einde van dit land;

In de velden plukten de kinderen hun hoofden als bloederige klaprozen

Slepen en jagen op naakt geschreeuw

Een vuur van vijf stenen kwam eraan en omhulde de horizon vanaf de andere kant.

Dit was Şehzade Murat die kwam

Het vonnis van Humayun was zo triest dat de naam van prins Murat

Aangekomen in Aydın en geland aan het hoofd van de kalief van Bedreddin, Muhid Mustafa.

het was heet

Bedreddin kalief Muhid Mustafa keek

De dorpeling Mustafa keek

Hij keek zonder angst, zonder woede, zonder te lachen

Hij keek recht

Hij keek

De zachtste, de moeilijkste

De meest zuinige, de meest gulle

meest liefdevolle

De grootste, mooiste vrouw;

AARDE Het beviel bijna

De dappere mannen van Bedreddin keken vanaf de rotsen naar de horizon.

Het einde van dit land kwam steeds dichterbij met de vleugels van een doodsvogel met een decreet

Degenen die vanaf deze rotsen kijken,

Druif, vijg, granaatappel;

Veren zijn honinggeel

Hun melk is donkerder dan honing

Met slank getailleerde leeuwenmanen paarden

Ze openden het als de tafel van een broer zonder muren en grenzen.

het was heet

Hij keek

Bedreddin dapperen keken naar de horizon...

De zachtste, de moeilijkste

De meest zuinige, de meest gulle

meest liefdevolle

De grootste, mooiste vrouw;

AARDE Bijna bevallen, zou bevallen

het was heet

de wolken waren vol

Bijna als een lief woordje viel de eerste druppel op de grond.

Plotseling

Het stroomt van de rotsen, het regent uit de lucht, het lijkt te eindigen vanaf de grond.

Het is als het laatste werk van het land

De dapperen van Bedreddin kwamen voor het leger van de prins

Naadloos withoofdig, blootsvoets en blootsvoets

Aangetast

Turkse dorpelingen van Aydın

Gummy Griekse zeilers

Joodse winkeliers

Tienduizend belangrijke kameraad Börklüce Mustafa

Hij stortte zich in het vijandelijke bos als tienduizend bijlen

Neem de vlaggen, groen

De schilden zijn niet ingelegd, de bronzen jassen zijn verscheurd, maar

Terwijl de dag afdaalt in de stromende regen

Nog tienduizend tweeduizend

Samen een liedje zingen

Samen het net uit het water trekken

Strijkijzer als naaldpunt, allemaal samen

Samen het land omploegen

Samen vijgen met honing kunnen eten

Om morgen in alles, overal, samen te kunnen zeggen, behalve je wang

Tienduizenden gaven achtduizend...

ze waren verslagen

De overwonnenen weggevaagd in het naadloze witte overhemd van de overwonnenen

En bloed het bloed van hun zwaarden, als een samen gezongen lied

Het land werkte samen door de handen van broers

De paarden die in Edirne Palace werden gefokt, werden gekoppeld aan hun hoeven.

Dit is het noodzakelijke resultaat van historische, sociale en economische omstandigheden.

NIET ZEGGEN…

Ik weet

Ik buig mijn hoofd voor het object dat je zegt

Maar dit hart

Hij verstaat deze taal niet zo goed

Hij zegt: "Hé, ga kanbur felek, hey bitch, hey"

En één voor één

in een ogenblik

Zweepsporen op hun schouders, hun gezichten onder het bloed

Het gaat voorbij door met zijn blote voeten op mijn hart te stappen

De verliezers van Karaburun uit de handen van passen Aydın

Vrienden

Ik weet

Vrienden

Ik weet waar hij is

Ik weet dat het weg is, het komt niet meer terug

Ik weet dat in de bult van een kameel, tot een bloedend kruis, zijn naakte lichaam is genageld

uit je armen

Vrienden verlaten me, laat me gaan

Vrienden, laat me een van Bedreddins bedienden zien, Börklüce Mustafa, Mustafa

Tweeduizend mannen worden onthoofd, Mustafa en zijn kruis

Beul log en rij alles is klaar alles is ok

Een rode broche geborduurd hoofd, gouden stijgbeugels, een grijs paard

Een jongen met dikke wenkbrauwen op een paard, de sultan van Amasya, de prins Sultan Murat

En naast hem, Bayezid Pasha, die ik aanbid, ik weet het niet

De beul stal de lijn

Blote nekken verbrand als granaatappels

Zoals appels die van een groene tak vallen, begint de een na de ander te vallen

En elke keer dat het hoofd op de grond valt

Mustafa van zijn kruis

Hij keek voor de laatste keer

En het haar van het hoofd dat overal viel, beefde niet;

IRIS DEDE SULTANIM IRIS zei a

Hij zei geen woord meer