Spleen - Camélia Jordana

J’ai plus de souvenirs que si j’avais mille ans.

Un gros meuble à tiroirs encombré de bilans

De vers, de billets doux, de procès, de romances

Avec de lourds cheveux roulés dans des quittances

Cache moins de secrets que mon triste cerveau.

C’est une pyramide, un immense caveau

Qui contient plus de morts que la fosse commune.

— Je suis un cimetière abhorré de la lune

Où comme des remords se traînent de longs vers

Qui s’acharnent toujours sur mes morts les plus chers.

Je suis un vieux boudoir plein de roses fanées

Où gît tout un fouillis de modes surannées

Où les pastels plaintifs et les pâles Boucher

Seuls, respirent l’odeur d’un flacon débouché.

Rien n'égale en longueur les boiteuses journées

Quand sous les lourds flocons des neigeuses années

L’ennui, fruit de la morne incuriosité

Prend les proportions de l’immortalité.

— Désormais tu n’es plus, ô matière vivante !

Qu’un granit entouré d’une vague épouvante

Assoupi dans le fond d’un Sahara brumeux

Un vieux sphinx ignoré du monde insoucieux

Oublié sur la carte, et dont l’humeur farouche

Ne chante qu’aux rayons du soleil qui se couche.

Ik heb meer herinneringen dan wanneer ik duizend jaar oud was.

Een grote ladekast vol met balansen

Van verzen, zoete noten, rechtszaken, romances

Met zwaar haar opgerold in bonnetjes

Verbergt minder geheimen dan mijn trieste brein.

Het is een piramide, een enorme kluis

Die meer doden bevat dan het massagraf.

"Ik ben een verafschuwde begraafplaats van de maan"

Waar als wroeging lange verzen slepen

Die nog steeds mijn liefste doden achtervolgen.

Ik ben een oud boudoir vol vervaagde rozen

Waar ligt een hele wirwar van verouderde rages

Waar klagende pastelkleuren en bleke Bouchers

Adem in je eentje de geur van een ontkurkte fles in.

Niets is gelijk aan de lengte van de kreupele dagen

Wanneer onder de zware vlokken van besneeuwde jaren

Verveling, vrucht van doffe onnieuwsgierigheid

Neem de proporties van onsterfelijkheid aan.

"Van nu af aan ben je niet meer, o levende materie!

Dan een graniet omringd door een golf van angst

Dommelen in de diepten van een mistige Sahara

Een oude sfinx genegeerd door de zorgeloze wereld

Vergeten op de kaart, en wiens felle stemming

Zingt alleen in de stralen van de ondergaande zon.