Della Mancanza - Calligram

Nè traccia nè solco ma pura mancanza

Come l’impunita, ostinata, avversione all’instabilità dei morti di stenti,

delle parole asciugate dal male, brucia, recidiva ed oscena, simulacro

dell’inesistenza, condannati alla forca di una vita di vuoto

Nell’eterno, ho ceduto il nome a dio

Guardo indietro, nel brusio che accompagna ogni mia velleità, deciso a svanire,

risoluto a non dire più nulla di umano: sparire in eterno dal mondo,

estinto per sempre nel buio

Dell’eterno, ho ceduto il nome a dio

Le piaghe che bruciano dentro chiamano altro strazio, religioso sconfinato

silenzio, tumulato ed estinto nel buio

Sotto il velo di questi sospiri, costruirò il mio inferno di niente

Io non ci sono, no, non esisto, sento dentro i miei pori, l’illusione

Noch spoor noch groef maar puur gebrek

Zoals de ongestrafte, koppige afkeer van de instabiliteit van de doden van ontbering,

van woorden gedroogd door het kwaad, brandwonden, recidive en obsceen, simulacrum

van niet-bestaan, veroordeeld tot de galg van een leven van leegte

In de eeuwigheid gaf ik de naam aan god

Ik kijk terug, in het geroezemoes dat gepaard gaat met al mijn wensen, vastbesloten om te verdwijnen,

vastbesloten om niets menselijker te zeggen: voor altijd van de wereld te verdwijnen,

voor altijd uitgestorven in het donker

Van het eeuwige, ik gaf de naam aan god

De wonden die van binnen branden, roepen een andere kwelling op, grenzeloze religieus

stilte, begraven en uitgestorven in het donker

Onder de sluier van deze zuchten, zal ik mijn hel uit het niets bouwen

Ik ben er niet, nee, ik besta niet, ik voel de illusie in mijn poriën