Те года - БумеR

Я не торопил судьбу,

Я жил у неё в плену.

Качнувшись, само пойдёт,

Но треснул тут хрупкий лёд.

И мне говорили все:

"Смотри, а то быть в беде",

Но молодость - это я!

А годы стрелой летят

Я не забуду те года,

Есть у судьбы жестокий приговор:

Когда над городом закат,

Он для меня милее чем восход.

Я не забуду те года,

Они как царство вечной тишины,

Как годы прожитые зря.

Как вкус свободы, той что лишены.

Не я слушал я никого,

И жил как в немом кино

И что же, какой итог?

Я так ничего не смог.

Не смог в облаках летать,

Не смог человеком стать

И нет никаких идей,

Как не было и друзей.

Я не забуду те года,

Есть у судьбы жестокий приговор:

Когда над городом закат,

Он для меня милее чем восход.

Я не забуду те года,

Они как царство вечной тишины,

Как годы прожитые зря.

Как вкус свободы, той что лишены.

Ik heb het lot niet gehaast

Ik leefde in haar gevangenschap.

Na gezwaaid te hebben, zal het vanzelf gaan,

Maar het broze ijs kraakte hier.

En iedereen vertelde me:

"Kijk, en dan in de problemen",

Maar de jeugd ben ik!

En de jaren vliegen als een pijl

Ik zal die jaren niet vergeten

Het lot heeft een wrede zin:

Wanneer zonsondergang over de stad

Hij is mij dierbaarder dan zonsopgang.

Ik zal die jaren niet vergeten

Ze zijn als een koninkrijk van eeuwige stilte,

Als verloren jaren.

Als de smaak van vrijheid, degene die beroofd is.

Ik heb naar niemand geluisterd

En leefde als in een stomme film

En wat is het resultaat?

Ik kon niets doen.

Ik kon niet in de wolken vliegen

Ik kon geen man worden

En er zijn geen ideeën

Alsof er geen vrienden waren.

Ik zal die jaren niet vergeten

Het lot heeft een wrede zin:

Wanneer zonsondergang over de stad

Hij is mij dierbaarder dan zonsopgang.

Ik zal die jaren niet vergeten

Ze zijn als een koninkrijk van eeuwige stilte,

Als verloren jaren.

Als de smaak van vrijheid, degene die beroofd is.