Between Birds of Prey - Blood Axis

Who would here descend?

How soon is he swallowed up by the depths?

Thou, Zarathustra, still lovesth the abysses

Lovesth them as doth the fir-tree

The fir flings its roots

And the rock itself gazes

Shuddering at the depths

The fir pauses before the abysses

Where all around

Would feign descent amid the impatience of wild

Rolling, leaping torrents

It waits so patient, stern, and silent, lonely

Lonely, who would venture here

To be guest, to be thy guest

A bird of prey, per chance

Joyous at other’s misfortune

Will cling persistent to the heir of the steadfast watcher

With frenzied laughter, a vulture’s laughter

Wherefor so steadfast?

Mocks he so cruel

He must have wings who loves the abyss

He must not stay on the cliff

As thou, who hangesth there

Oh Zarathustra

Cruelest nimrod!

Of late still a hunter of God

A spider’s web, to capture virtue

An arrow of evil

Now hunted by thyself

Thine own prey

Caught in the grip of thine own soul

Now lonely to me and thee

Twofold in thine own knowledge

'Mid a hundred mirrors

False to thyself

'Mid a hundred memories

Uncertain and weary from every wound

Shivering at every frost

Throttled in thine own noose

Self-knower

Self-hangman

Why didsth bind thyself

With the noose of thy wisdom?

Why luresth thyself

To the old serpent’s paradise?

Why stowesth into thyself

Thyself?

A sick man now

Sick of serpent’s poison

A captive now

Who has drawn the hardest lot

In thine own shaft

Now doesth thou workesth

In thine own cavern?

Digging at thyself

Helpless quite

Stiff, a cold corpse

Overwhelmed with a hundred burdens

Overburdened by thyself

A knower, a self-knower

The wise Zarathustra

Thou soughtesth the heaviest burden

So foundesth thou thyself

And cansth not shake thyself off

Watching

Crouching

One that stands up right no more

Thou with grow deformed

Even in thy grave

Deformed spirit

And of late, still so proud

On all the stilts of thy pride

Of late, still the godless hermit

The hermit with one comrade, the devil

The scarlet prince of every devilmen’s

Now between two nothings

Huddled up a questionmark

A weary riddle

A riddle for vultures

They will solve thee

They hunger already for thy solution

They flutter already about their riddle

About thee

The doomed one

Oh Zarathustra

Self-knower

Self-hangman

Wie zou hier neerdalen?

Hoe snel wordt hij opgeslokt door de diepten?

Gij, Zarathoestra, houdt nog steeds van de afgronden

Houdt van hen zoals de dennenboom

De spar werpt zijn wortels

En de rots zelf staart

Huiveren in de diepte

De spar pauzeert voor de afgronden

waar overal in de buurt

Zou afdaling veinzen te midden van het ongeduld van wilde

Rollende, springende torrents

Het wacht zo geduldig, streng en stil, eenzaam

Eenzaam, wie zou zich hier wagen?

Gast zijn, uw gast zijn

Een roofvogel, per toeval

Blij met het ongeluk van anderen

Zal vasthouden aan de erfgenaam van de standvastige wachter

Met waanzinnig gelach, het gelach van een gier

Waarom zo standvastig?

Bespot hij zo wreed

Hij moet vleugels hebben die van de afgrond houdt

Hij mag niet op de klif blijven

Als jij, die daar hangt

Oh Zarathoestra

Wreedste nimrod!

De laatste tijd nog steeds een jager van God

Een spinnenweb om deugd te vangen

Een pijl van het kwaad

Nu door uzelf opgejaagd

Uw eigen prooi

Gevangen in de greep van je eigen ziel

Nu eenzaam voor mij en u

Tweevoudig in uw eigen kennis

'Mid a honderd spiegels'

Vals voor jezelf

'Mid a honderd herinneringen'

Onzeker en moe van elke wond

Rillend bij elke nachtvorst

Gesmoord in je eigen strop

Zelfkenner

zelfbeul

Waarom heb je jezelf gebonden?

Met de strop van uw wijsheid?

Waarom jezelf lokken?

Naar het paradijs van de oude slang?

Waarom in jezelf kruipen?

Zelf?

Een zieke man nu

Ziek van slangengif

Nu een gevangene

Wie heeft het moeilijkste lot getrokken

In je eigen schacht

Nu werkt u?

In je eigen grot?

Graven naar jezelf

Hulpeloos vrij

Stijf, een koud lijk

Overweldigd door honderden lasten

Door uzelf overbelast

Een kenner, een zelfkenner

De wijze Zarathoestra

U zoekt de zwaarste last

Dus je hebt jezelf gegrondvest

En kun je jezelf niet afschudden

Aan het kijken

gehurkt

Een die niet meer rechtstaat

Gij met groeien misvormd

Zelfs in je graf

misvormde geest

En de laatste tijd nog steeds zo trots

Op alle stelten van uw trots

De laatste tijd nog steeds de goddeloze kluizenaar

De kluizenaar met één kameraad, de duivel

De scharlaken prins van elke duivel

Nu tussen twee nietsjes

Ineengedoken een vraagteken

Een vermoeid raadsel

Een raadsel voor gieren

Ze zullen je oplossen

Ze hongeren al naar jouw oplossing

Ze fladderen al over hun raadsel

over jou

De gedoemde

Oh Zarathoestra

Zelfkenner

zelfbeul