Beyond The Sunset - Bill Gaither, George Younce

Earth’s toiling ended, oh glorious dawning

Beyond the sunset when day is done

Should you go first and I remain to walk the road alone

I’ll live in memory’s garden dear with happy days we’ve known

In spring I’ll watch for roses red, when fades the lilac blue

And in early fall when brown leaves fall, I’ll catch a glimpse of you

Should you go first and I remain, to finish with the scroll

No lengthening shadows shall creep in to make this life seem droll

We’ve known so much of happiness, and we’ve had our cup of joy

But memory is one gift of God that death cannot destroy.

Should you go first and I remain, for battles to be fought

Each thing you’ve touched along the way, will be a hallowed spot

I’ll hear your voice and I’ll see your smile and though blindly I may grope

The memory of your helping hand will buoy me on with hope

Should you go first and I remain, one thing I’d have you do.

Walk slowly down that long, long path, for soon I’ll follow you

And I’d want to know each step you take that I may walk the same

For someday down that lonely road, you’ll hear me call your name

Beyond the sunset, oh glad reunion

With our dear loved ones, who’ve gone before

In that fair homeland, we’ll know no parting

Beyond the sunset for ever more

Het zwoegen van de aarde eindigde, oh glorieuze dageraad

Voorbij de zonsondergang als de dag voorbij is

Moet jij eerst gaan en ik blijf alleen over de weg?

Ik zal in de tuin van het geheugen leven, dierbaar met gelukkige dagen die we hebben gekend

In de lente kijk ik naar rozenrood, wanneer het lilablauw vervaagt

En in de vroege herfst, als de bruine bladeren vallen, vang ik een glimp van je op

Moet jij eerst gaan en ik blijf, om te eindigen met de scroll

Er zullen geen langer wordende schaduwen binnensluipen om dit leven koddig te laten lijken

We hebben zoveel geluk gekend en we hebben onze kop van vreugde gehad

Maar de herinnering is een gave van God die de dood niet kan vernietigen.

Moet jij als eerste gaan en ik blijf, zodat er strijd geleverd kan worden?

Elk ding dat je onderweg hebt aangeraakt, zal een heilige plek zijn

Ik zal je stem horen en ik zal je glimlach zien en hoewel ik blindelings kan betasten

De herinnering aan je helpende hand zal me hoop geven

Als jij eerst gaat en ik blijf, dan zou ik je één ding willen laten doen.

Loop langzaam over dat lange, lange pad, want binnenkort zal ik je volgen

En ik zou willen weten dat elke stap die je zet, ik hetzelfde kan lopen

Op een dag op die eenzame weg, zul je me je naam horen roepen

Voorbij de zonsondergang, oh, blij weerzien

Met onze dierbare dierbaren, die zijn voorgegaan

In dat mooie vaderland zullen we geen afscheid kennen

Voor altijd voorbij de zonsondergang