The Cloud - Bill Douglas

I am the daughter of Earth and Water

And the nursling of the sky

I pass through the pores of the oceans and shores

I change, but I cannot die

For after the rain, when it never a stain

The pavilion of heaven is bare

And the winds and sunbeams with their convex gleams

Build up the blue dome of air

I silently laugh at my own cenotaph

And out of the caverns of rain.

Like a child from the womb, like a ghost from the tomb

I unrise and unbuilt it again

I bring fresh showers for the thirsting flowers

From the seas and from the streams

I bear light shade for the leaves when laid

In their noonday dreams

From my wings are shaken the dews that waken

The sweet buds every one

When rocked to rest on their mother’s breast

As she dances about the sun.

I wield the flail of the lashing hail

And whiten the green plains under

And then again I dissolve it in rain

And laugh as I pass in thunder

I am the daughter of Earth and Water

And the nursling of the sky

I pass through the pores of the oceans and shores

I change, but I cannot die

For after the rain, when it never a stain

The pavilion of heaven is bare

And the winds and sunbeams with their convex gleams

Build up the blue dome of air

I silently laugh at my own cenotaph

And out of the caverns of rain.

Like a child from the womb, like a ghost from the tomb

I unrise and unbuilt it again

Ik ben de dochter van aarde en water

En de zuigeling van de hemel

Ik ga door de poriën van de oceanen en kusten

Ik verander, maar ik kan niet doodgaan

Voor na de regen, als het nooit een vlek is

Het paviljoen van de hemel is kaal

En de wind en zonnestralen met hun bolle glans

Bouw de blauwe luchtkoepel op

Ik lach stilletjes om mijn eigen cenotaaf

En uit de grotten van regen.

Als een kind uit de baarmoeder, als een geest uit het graf

Ik til het op en bouw het weer af

Ik breng verse douches voor de dorstige bloemen

Van de zeeën en van de stromen

Ik draag lichte schaduw voor de bladeren wanneer ze worden gelegd

In hun middagdromen

Van mijn vleugels worden de dauw geschud die ontwaakt

De zoete knoppen allemaal

Wanneer ze worden gewiegd om op de borst van hun moeder te rusten

Terwijl ze over de zon danst.

Ik hanteer de dorsvlegel van de sjorren hagel

En de groene vlaktes eronder wit maken

En dan los ik het weer op in de regen

En lach als ik voorbijga in de donder

Ik ben de dochter van aarde en water

En de zuigeling van de hemel

Ik ga door de poriën van de oceanen en kusten

Ik verander, maar ik kan niet doodgaan

Voor na de regen, als het nooit een vlek is

Het paviljoen van de hemel is kaal

En de wind en zonnestralen met hun bolle glans

Bouw de blauwe luchtkoepel op

Ik lach stilletjes om mijn eigen cenotaaf

En uit de grotten van regen.

Als een kind uit de baarmoeder, als een geest uit het graf

Ik til het op en bouw het weer af