Cloud - Bill Douglas

I am the daughter of earth and water and the nursling of the sky

I pass throught the pores of the oceans and shores

I change, but I cannot die

For after the rain, when with never a stain

The pavilion of heaven is bare

And the winds and sunbeams with their convex gleams

build up the blue dome of air

I silently laugh at my own cenotaph

And out of the caverns of rain

Like a child from the womb, like a ghost from the tomb

I arise and unbuild it again

I bring fresh showers for the thirsting flowers from the seas and from the

streams

I bear light shade for the leaves when laid in their noonday dreams

From my wings are shaken the dews that waken the sweet birds every one

when rocked to rest on their mother’s breast as she dances about the sun

I weild the flail of the lashing hail and whiten the green plains under

and then again I dissolve it in rain and laugh as I pass in thunder

I am the daughter of earth and water and the nursling of the sky

I pass through the pores of the oceans and shores

I change, but I cannot die

For after the rain when with never a stain

The pavilion of heaven is bare

And the winds and sunbeams with their convex gleams build up the blue dome of

air

I silently laugh at my own cenotaph

and out of the caverns of rain

Like a child from the womb, like a ghost from the tomb

I arise and unbuild it again

Ik ben de dochter van aarde en water en de voedster van de lucht

Ik ga door de poriën van de oceanen en kusten

Ik verander, maar ik kan niet doodgaan

Voor na de regen, wanneer met nooit een vlek

Het paviljoen van de hemel is kaal

En de wind en zonnestralen met hun bolle glans

bouw de blauwe luchtkoepel op

Ik lach stilletjes om mijn eigen cenotaaf

En uit de grotten van regen

Als een kind uit de baarmoeder, als een geest uit het graf

Ik sta op en bouw het weer op

Ik breng verse douches voor de dorstige bloemen van de zeeën en van de

stromen

Ik draag lichte schaduw voor de bladeren wanneer ze in hun middagdromen worden gelegd

Van mijn vleugels wordt de dauw geschud die de lieve vogels allemaal wakker maakt

wanneer ze worden gewiegd om op de borst van hun moeder te rusten terwijl ze danst over de zon

Ik wed de dorsvlegel van de zwiepende hagel en maak de groene vlaktes eronder wit

en dan weer los ik het op in de regen en lach als ik voorbijga in de donder

Ik ben de dochter van aarde en water en de voedster van de lucht

Ik ga door de poriën van de oceanen en kusten

Ik verander, maar ik kan niet doodgaan

Voor na de regen wanneer met nooit een vlek

Het paviljoen van de hemel is kaal

En de wind en zonnestralen met hun bolle glans bouwen de blauwe koepel van

lucht

Ik lach stilletjes om mijn eigen cenotaaf

en uit de grotten van regen

Als een kind uit de baarmoeder, als een geest uit het graf

Ik sta op en bouw het weer op