Anthracitéor - Bertrand Cantat

Arrive, arrive, comme du fond d’un couloir

Surgit d’un sommeil blanc d’ivoire

La pierre de ta présence

Elle brille, elle brille

Et son rayonnement est insatiable

Et j’ai bien peur d’y voir

Des creusets, des cratères, et les coulées de lave de l’histoire

Je ne connais pas de loi, qui pourrait m'éloigner de toi

Et la nuit le silence hurle un confiteor

Je n’ai pas vraiment le choix d’ignorer ce je ne sais quoi

Qui luit d’un éclat entre l’anthracite et l’or

Dérobée à toi-même tu sais

Tu t’es comme volatilisée

Tu manques à la terre même, caboche

Et le sol trop brûlé implore le ciel ingrat

Pour qu’il vienne l’irriguer

Je savais que des flammes immenses

Sortaient te ton âme incendiée

Et que ton ombre solitaire s’allongeait

Du paradis à l’enfer

Je ne connais pas de loi, qui pourrait m'éloigner de toi

Et la nuit le silence hurle un confiteor

Je n’ai pas vraiment le choix d’ignorer ce je ne sais quoi

Qui luit d’un éclat entre l’anthracite et l’or

Arrive, arrive, si tes visites se font rares

Elles durent de plus en plus tard dans des alcôves

De plumes et de foudre

Tu peux venir toujours, viens !

Viens voir ici moi j’ai rien dans les mains

Que de fleurs de cavale

Et de spleen

Oh c’est loin d'être idéal

Allez, allez…

Alleluiah !

Même si moi, je dirais pas comme ça…

Komend, komend, zoals vanaf het einde van een gang

Ontstaan ​​uit een ivoorwitte slaap

De steen van jouw aanwezigheid

Ze straalt, ze straalt

En zijn uitstraling is onverzadigbaar

En ik ben bang om te zien

Kroezen, kraters en de lavastromen van de geschiedenis

Ik ken geen enkele wet, die me van je kan wegnemen

En 's nachts huilt de stilte een confiteor

Ik heb niet echt een keuze om dit je ne sais quoi te negeren

Die schittert met een schittering tussen antraciet en goud

Gestolen van jezelf weet je wel

Je bent verdwenen

De hele aarde mist je, noggin

En de overgeschroeide grond smeekt de ondankbare lucht

Voor hem om te komen en het te irrigeren

Ik kende enorme vlammen

Kwam uit je brandende ziel

En je eenzame schaduw strekte zich uit

Van de hemel naar de hel

Ik ken geen enkele wet, die me van je kan wegnemen

En 's nachts huilt de stilte een confiteor

Ik heb niet echt een keuze om dit je ne sais quoi te negeren

Die schittert met een schittering tussen antraciet en goud

Aankomen, aankomen, als uw bezoeken zeldzaam zijn

Ze gaan langer en later mee in nissen

Van veren en bliksem

Je mag altijd komen, kom!

Kom hier kijken ik heb niets in mijn handen

Welke bloemen op de vlucht

en milt

Oh het is verre van ideaal

Kom op…

Hallelujah!

Al zou ik het niet zo zeggen...