The Smoke Of Many Fires - Be'lakor

The river had brought with it much that day

From driftwood to blood from the ember

Some things were hidden

While others were seen

Yet the man somehow could not remember…

Having ambled away from the water’s banks

To return to his tribe and their lights

He soon found a failing

Of flesh, and of mind —

They were no longer robust or bright

What he could not have seen

Was the sickness upstream;

Those abandoned remains of the wasted

What he could not have seen

Was the sickness upstream;

Those abandoned remains of the wasted

What he could not have known

Was the blight of the bone

In each ebb and each flow he had tasted

Dawn found him ailing, delirium rife

Those he loved feared his illness would wander

With time wearing thin

His young eyes clouded in

As the odour of smoke became stronger

It was then that he heard the sharp crackle of torches

Carried past him by men from his clan

A panic cut through

All the life that he knew

It was over before it began

Rope looped his wrists and held tight to his veins

As beside him his relatives sagged

And with tears in their eyes

Through confusion and cries

Out towards the wild flames he was dragged

Like billions before him, regardless of form

It ended as chance had decided

So briefly contained

An inferno’s refrain

Having powered and angered and guided

At the heart of the blaze, awareness dissolved

Light ascended devoid of desire

From a trail intertwined

Life and death strewn behind

To the stars, it returned, from the fire

De rivier had die dag veel gebracht

Van drijfhout tot bloed uit de sintel

Sommige dingen waren verborgen

Terwijl anderen werden gezien

Toch kon de man zich op de een of andere manier niet herinneren...

Weggelopen van de oevers van het water

Om terug te keren naar zijn stam en hun lichten

Hij vond al snel een tekortkoming

Van vlees en van geest -

Ze waren niet langer robuust of helder

Wat hij niet had kunnen zien

Was de ziekte stroomopwaarts;

Die verlaten overblijfselen van de verspillingen

Wat hij niet had kunnen zien

Was de ziekte stroomopwaarts;

Die verlaten overblijfselen van de verspillingen

Wat hij niet had kunnen weten

Was de plaag van het bot?

In elke eb en elke stroom die hij had geproefd

Dawn vond hem ziek, delirium wijdverbreid

Degenen van wie hij hield, vreesden dat zijn ziekte zou ronddwalen

Na verloop van tijd dun dragen

Zijn jonge ogen vertroebelden zich

Naarmate de geur van rook sterker werd

Op dat moment hoorde hij het scherpe geknetter van fakkels

Langs hem heen gedragen door mannen uit zijn clan

Een paniek breekt door

Al het leven dat hij kende

Het was voorbij voordat het begon

Touw maakte een lus om zijn polsen en hield hem stevig vast aan zijn aderen

Terwijl naast hem zijn familieleden zakten

En met tranen in hun ogen

Door verwarring en gehuil

Uit in de richting van de wilde vlammen werd hij gesleept

Zoals miljarden voor hem, ongeacht de vorm

Het eindigde toen het toeval had besloten

Dus kort samengevat

Het refrein van een inferno

Aangedreven, boos en geleid hebben

In het hart van de vuurzee loste het bewustzijn op

Licht steeg op zonder verlangen

Van een met elkaar verweven spoor

Leven en dood bezaaid achter

Naar de sterren keerde het terug van het vuur