Much More Was Lost - Be'lakor

In gleaming morning sun we ran

Each day the day it all began

A flare was lit between the worlds we wandered

We bounded over broken log

Across the steppe, beyond the fog

To life in tiny fragments all felt bonded

By chance one noon we saw someone

Our words reached out they heard us come

But when eyes met, we glimpsed their hopeless sadness

We asked but found we could not fathom

What had sewn their sorrowed pattern

So we fled that lake and all its madness

But still we knew that life was good

And through that scare, our joy withstood

We found new thrills to chase and thoughts to wonder

Our days unfurled with troubles not

Through thistles kicked and thorns forgot

Til one day something new would drag us under

In dappled light that time we roamed

On higher land, our senses honed

A place so cold and new we had discovered

But then we saw we weren’t the first

A dreamer lay there, frozen, cursed

Much more was lost than ever was recovered

We ran, but this time with no joy

Each stumble shaping man from boy

A truth wept through from just behind life’s curtain

What drove them to that lonely end?

Is this the wound no one can mend?

A bleeding out of all that had been certain

Still others since have crossed our path

That man of buried aftermath

And she who seemed to wait and hide forever

So many moments came and went

Yet none were kept, as dreams were spent

And in this way old truths emerged together

We can recall, I think, a time

When footholds held and stories rhymed

And now we see that those we met were grasping

We know that they had felt it too

Until it left them, as they grew

To leave them looking back at us for asking

Those elders smiled through gritted jaw

A deluge held, but held no more

And as it broke, it brought new kinds of knowing

Return the mind to where it was

We try, but it won’t go, because

That mind has gone, and with it went a glowing

In de stralende ochtendzon liepen we

Elke dag de dag dat het allemaal begon

Een fakkel werd aangestoken tussen de werelden waar we ronddwaalden

We kwamen over een gebroken logboek heen

Over de steppe, voorbij de mist

Aan het leven in kleine fragmenten voelden ze zich allemaal verbonden

Toevallig zagen we op een middag iemand

Onze woorden bereikten elkaar, ze hoorden ons komen

Maar toen onze ogen elkaar ontmoetten, vingen we een glimp op van hun hopeloze verdriet

We vroegen maar ontdekten dat we het niet konden doorgronden

Wat had hun treurige patroon genaaid?

Dus we vluchtten uit dat meer en al zijn waanzin

Maar toch wisten we dat het leven goed was

En door die schrik weerstond onze vreugde

We hebben nieuwe sensaties gevonden om na te jagen en gedachten om ons af te vragen

Onze dagen ontvouwden zich met problemen niet

Door distels geschopt en doornen vergeten

Tot op een dag iets nieuws ons onder zou slepen

In het gevlekte licht toen we rondzwierven

Op hoger land zijn onze zintuigen aangescherpt

Een plek die zo koud en nieuw was dat we hadden ontdekt

Maar toen zagen we dat we niet de eerste waren

Een dromer lag daar, bevroren, vervloekt

Er is veel meer verloren gegaan dan ooit is teruggevonden

We hebben gerend, maar deze keer zonder vreugde

Elke struikelende man van jongen

Een waarheid drong door van net achter het gordijn van het leven

Wat dreef hen tot dat eenzame einde?

Is dit de wond die niemand kan genezen?

Een bloeding uit alles wat zeker was

Sindsdien hebben nog anderen ons pad gekruist

Die man van begraven nasleep

En zij die leek te wachten en zich voor altijd te verbergen

Er kwamen en gingen zo veel momenten

Maar niemand werd bewaard, omdat dromen werden besteed

En zo kwamen oude waarheden samen

We kunnen ons, denk ik, een keer herinneren

Als voet aan de grond werd gehouden en verhalen rijmden

En nu zien we dat degenen die we ontmoetten vastgrepen

We weten dat zij het ook hadden gevoeld

Totdat het hen verliet, terwijl ze groeiden

Om ze te laten terugkijken naar ons om te vragen

Die ouderen glimlachten door op elkaar geklemde kaken

Een zondvloed hield stand, maar hield niet meer vast

En terwijl het brak, bracht het nieuwe soorten kennis met zich mee

Breng de geest terug naar waar hij was

We proberen het, maar het gaat niet, want

Die geest is verdwenen, en daarmee ging een gloeiende