Hidden Window - Be'lakor

The mountain kept a trove inside

That was known only to the three

Closest friends now that their greed

Had burdened them with things to hide

The entrance was a hidden window

Punctured through a narrow vein

To crawl inside as light would wane

And come to pitch in caves below

In secrecy, they would converge

To split the rocks and mill to dust

Revealing spoils within the crust

From when those peaks had first emerged

Blurred intent through eyes that stung

Their fingers cut upon the slate

While stale air would suffocate

And sap the vigour from their lungs

The taper’s flame was just enough

To see each pick from fall to rise

So desperate that they find their prize

Before the wick would finally snuff

But when one paused to heave a breath

Their friend’s hand would conceal, it seemed

Which caused a thought had something gleamed?

And trust began to sense its death

What if he knows that I saw?

And what if he decides to strike?

But what if it was nothing more

Than light’s deceit and failing sight?

From just a flicker in the mind

The thought would twist, consume, then grow

And with each wave, doubt would erode

Til all he knew confirmed his bind

Those ancient paths bore only fear

That, left unchecked, had overflowed

To shatter balance he had known

As shrinking walls began to near

In pebble’s bouncethe avalanche

In falling dropthe bursting dam

He gripped the pick, and looming, then

Swung an arc that killed his friend

He barely saw their third had fled

As febrile haze evaporated

And with it, certainty faded

Abandoned now for churning dread

Endless whispers from the void

Each offering narration

He searched the body frantically

And begged for vindication

De berg hield een schat binnen

Dat was alleen bekend bij de drie

Beste vrienden nu dat hun hebzucht

Had ze opgezadeld met dingen om te verbergen

De ingang was een verborgen raam

Doorgeprikt door een smalle ader

Naar binnen kruipen als het licht zou afnemen

En kom pitchen in onderstaande grotten

In het geheim zouden ze samenkomen

Om de rotsen te splijten en tot stof te malen

Onthullende buit in de korst

Vanaf het moment dat die pieken voor het eerst waren ontstaan

Wazige intentie door ogen die prikten

Hun vingers sneden in de lei

Terwijl muffe lucht zou stikken

En zuig de kracht uit hun longen

De vlam van de taper was net genoeg

Om elke keuze van herfst tot opkomst te zien

Zo wanhopig dat ze hun prijs vinden

Voordat de lont eindelijk zou snuiven

Maar toen iemand even pauzeerde om adem te halen?

De hand van hun vriend zou het verbergen, zo leek het

Wat veroorzaakte een gedachte dat er iets glom?

En het vertrouwen begon zijn dood te voelen

Wat als hij weet dat ik het heb gezien?

En wat als hij besluit te staken?

Maar wat als het niets meer was?

Dan het bedrog van het licht en het falende zicht?

Van slechts een flikkering in de geest

De gedachte zou draaien, consumeren en dan groeien

En met elke golf zou de twijfel afnemen

Tot alles wat hij wist zijn binding bevestigde

Die oude paden droegen alleen angst

Dat, niet aangevinkt, was overgelopen

Om het evenwicht te breken had hij geweten

Toen krimpende muren dichterbij kwamen,

In kiezel stuitert de lawine

Bij vallen laat de barstende dam vallen

Hij greep de houweel, en doemde op, toen

Zwaaide een boog die zijn vriend doodde

Hij zag amper dat hun derde was gevlucht

Toen koortsige waas verdampte

En daarmee vervaagde de zekerheid

Nu verlaten voor het karnen van angst

Eindeloos gefluister vanuit de leegte

Elke aanbiedende vertelling

Hij doorzocht het lichaam verwoed

En smeekte om rechtvaardiging