Anlatmalıymış Meğer - Ayna

Dün gece seni gördüm yine

Bembayaz bir yağmur içinde

Bir rüya değil sanki

Gülüyordun gözlerime

Herdamla bir keder

Gözlerimde yaş oldun

Yetti bundan fazlası ölüm

Gelme artık gecelerime

O günlerden bir rüzgar eser

ümitlerim seni terkeder

Senden o bakışları gizler

Kapkaranlık bir keder

Hayatta paylaşmaya değer

Bildiğin bir sır varsa eğer

Haykırıp dağlara taşlara

Anlatmalıymış meğer

...

Dün gece seni gördüm yine

Bembayaz bir yağmur içinde

Bir rüya değil sanki

Gülüyordun gözlerime

Herdamla bir keder

Gözlerimde yaş oldun

Yetti bundan fazlası ölüm

Gelme artık gecelerime

O günlerden bir rüzgar eser

ümitlerim seni terkeder

Senden o bakışları gizler

Kapkaranlık bir keder

Hayatta paylaşmaya değer

Bildiğin bir sır varsa eğer

Haykırıp dağlara taşlara

Anlatmalıymış meğer

...

Artık çıkmıyorum istiklale

Sabah Fatma hanım uyandırıyor.

Helva, ekmek, çay bana onlar bakıyor.

Odanın hali perişan, ben perişan kimse yok işime karışan.

Ara sıra balkona çıkıyorum.

Fesleğenler kuruduğunda ocaktı.

Ben baharı bekliyorum.

Ne olduğunu bilmediğim bir umudum var hala.

Gözüm şişelere takılıyor.

Becerebilseydim ne ala.

Bu günlerde böyleyim ben.

Yas denen şiirdeyim.

Bir köşede gülüşün var, sırtımda kanlı bıçağın.

Hiç bir zaman duymayacağın, duysan da anlamayacağın

Bir çığlıkta sana birikiyorum...

Ik heb je gisteravond weer gezien

Bij hevige regen

Het is niet als een droom

Je lachte in mijn ogen

Het is altijd een verdriet

Je bent tranen in mijn ogen

meer dan genoeg dood

Kom niet meer naar mijn nachten

Er waait een wind uit die tijd

mijn hoop verlaat je

verbergt die ogen voor jou

Een donker verdriet

De moeite waard om te delen in het leven

Als er een geheim is dat je kent

Schreeuw het uit naar de bergen en stenen

ik had het moeten vertellen

...

Ik heb je gisteravond weer gezien

Bij hevige regen

Het is niet als een droom

Je lachte in mijn ogen

Het is altijd een verdriet

Je bent tranen in mijn ogen

meer dan genoeg dood

Kom niet meer naar mijn nachten

Er waait een wind uit die tijd

mijn hoop verlaat je

verbergt die ogen voor jou

Een donker verdriet

De moeite waard om te delen in het leven

Als er een geheim is dat je kent

Schreeuw het uit naar de bergen en stenen

ik had het moeten vertellen

...

Ik ga niet meer uit

Fatma dame wordt 's ochtends wakker.

Halva, brood, thee, ze zorgen voor me.

De staat van de kamer is ellendig, ik ben ellendig, er is niemand die zich met mijn werk bemoeit.

Ik ga af en toe naar het balkon.

Toen de basilicum droogde, stond hij op het fornuis.

Ik wacht op de lente.

Ik heb nog steeds de hoop dat ik niet weet wat het is.

Mijn ogen zijn op de flessen gericht.

Wat als ik kon.

Zo ben ik tegenwoordig.

Ik sta in een gedicht dat rouw heet.

Je hebt je glimlach in een hoek, je bebloede mes op mijn rug.

Je zult het nooit horen, je zult het nooit begrijpen

Ik verzamel voor je in één schreeuw...