PJ - Avey Tare

My feet deep in a sandy way

It was on a beach I met P. J

Thought he died on a winter’s day

Remember?

He sat between the salty dunes

And stared through me his eyes like moons

I didn’t know what I should say

To heaven

He grabbed me by the shoulder skin

And asked, «Is this the end?

Or the beginning?»

I shouted at the cloud array

«Forever»

Then he hugged me like he would

Held my soul right where he stood

Said he sailed by the golden masts

Fought the tide and had to rest

Couldn’t say how long he stayed

Until he walked into the waves

Saying, «Light a candle wind can shake

Let it take you to a place

Where nothing’s all the time»

I stared beyond the castle’s sand

And tears fell on the barbican

And ran off with my good friend’s plans

To never

Mijn voeten diep op een zanderige manier

Het was op een strand dat ik P. J . ontmoette

Dacht dat hij stierf op een winterdag

Onthouden?

Hij zat tussen de zoute duinen

En staarde door mij zijn ogen als manen

Ik wist niet wat ik moest zeggen

Naar de hemel

Hij greep me bij de schouderhuid

En vroeg: «Is dit het einde?

Of het begin?»

Ik schreeuwde naar de cloud-array

"Voor altijd"

Toen omhelsde hij me zoals hij zou doen

Hield mijn ziel waar hij stond

Zei dat hij zeilde door de gouden masten

Vecht tegen het tij en moest rusten

Kon niet zeggen hoe lang hij bleef

Tot hij de golven in liep

Zeggen: "Steek een kaars aan, de wind kan schudden"

Laat het je naar een plek brengen

Waar niets altijd is»

Ik staarde over het zand van het kasteel

En tranen vielen op de barbican

En ging ervandoor met de plannen van mijn goede vriend

Om nooit