Tango des-astres - Ataraxia

A la dernière foire du village,

j’ai vu quatre hommes qui vivent comme je voudrais vivre.

Leurs grands yeux sont devenus brillants

pendant qu’ils faisaient une musique si surprenante

qu’elle donne envie tantôt de danser, de pleurer,

ou de faire les deux à la fois.

L’un, en traînant son archet sur son violon,

semblait raconter un chagrin,

et l’autre, en faisant sautiller son marteau

sur les cordes d’un petit piano

avait l’air de se moquer de son voisin,

tandis que le troisième frappait ses cymbales

avec une violence extraordinaire.

Enfin, ils ont ramassé leurs sous,

ont chargé leurs bagages sur le dos et sont partis.

J’ai compris seulement alors,

qu’ils ne demeuraient nulle part.

Mais ils se sont endormis,

le front tourné vers les étoiles.

Tango des astres, tango des-astre.

Les enfants se séparent,

chacun allant, à son insu, selon les circonstances

et le hasard, mûrir sa destinée, scandaliser ses proches

et graviter vers la gloire ou vers le deshonneur!

Op de laatste dorpskermis,

Ik zag vier mannen die leven zoals ik zou willen leven.

Hun grote ogen werden helder

terwijl ze zulke geweldige muziek maakten

dat je er soms zin in hebt om te dansen, te huilen,

of doe beide tegelijk.

De een sleepte zijn strijkstok op zijn viool,

leek een verdriet te vertellen,

en de andere, springend met zijn hamer

op de snaren van een kleine piano

leek zijn buurman voor de gek te houden,

terwijl de derde met zijn cimbalen sloeg

met buitengewoon geweld.

Eindelijk pakten ze hun centen op,

laadden hun bagage op hun rug en vertrokken.

Ik begreep toen pas,

dat ze nergens konden blijven.

Maar ze vielen in slaap,

voorhoofd naar de sterren gekeerd.

Tango van de sterren, tango van de sterren.

De kinderen gaan uit elkaar

elk gaat, onbewust, volgens de omstandigheden

en toeval rijpen zijn lot, maken zijn familieleden aanstoot

en neigen naar glorie of oneer!