Rencontre avec la dame - Artesia

Si belle et si glacée je la vois qui s’approche,

Je n’ose la toucher, aux branches sa robe s’accroche.

Elle veut me parler, àmoi et ànul autre

De sa belle forêt, de la nuit qui l’emporte.

Et dans ses grands yeux gris je peux lire la tristesse

D’un monde gris qui s’enfuit comme une froide caresse.

Elle aussi a aimé, il y a longtemps déjà

Dans ces bois argentés qui toujours seront là…

Je marche dans la nuit comme une âme seule au monde,

Je sombre dans l’oubli suivant le chant de l’onde.

Ces doux rayons d’argent qui se reflètent sur l’eau

Viennent d’un firmament si funèbrement beau.

J’ai oubliémon nom et tous mes souvenirs

Ma terre et mes vallons, la beautéd'un sourire.

Il semble que ma vie a passécomme un songe

Et déjàtout s’enfuit, ne reste que le mensonge.

Zo mooi en zo ijzig zie ik haar naderen,

Ik durf haar niet aan te raken, haar jurk plakt aan de takken.

Ze wil met mij praten en niemand anders

Van zijn prachtige bos, van de nacht die heerst.

En in haar grote grijze ogen kan ik het verdriet lezen

Van een grijze wereld die vlucht als een koude streling.

Ze vond het ook leuk, lang geleden

In deze zilverachtige bossen die er altijd zullen zijn...

Ik loop in de nacht als een ziel alleen op de wereld,

Ik zink in de vergetelheid na het lied van de golf.

Die zachte zilveren stralen die weerkaatsen op het water

Kom van zo'n dodelijk mooi firmament.

Ik ben mijn naam en al mijn herinneringen vergeten

Mijn land en mijn valleien, de schoonheid van een glimlach.

Het lijkt alsof mijn leven voorbij is gegaan als een droom

En al is alles weg, alleen de leugen blijft.