Les hommes ne se rappellent plus mon nom - Artesia

Les hommes ne se rappellent plus mon nom

Jadis j'étais leur maîtresse, leur aimée

De ma beautéils ne cessaient tous de rêver

Tant la forêt résonnait de notre passion

De cette éternitéperdue àerrer

Parmi les secrets du bois ombragé

Les arbres détiennent tous une véritéséculaire

Muets, ils ne parlent que quand se lève la brise légère

Moi qu’on appelait la dame de la forêt

J’ai vécu mille vies et mille amours

Aujourd’hui prisonnière des feuilles qui m’entourent

Avec moi elles pleurent de chagrin et de regrets

«Approche et regarde-moi dans l’eau miroir

Contemple le visage qu’on ne sait plus voir

Souviens-toi de mon nom écrit dans le reflet

Des gouttes ruisselant le long de ce vert palais»

Appelle-moi, rends-moi la vie

Qu'ànouveau les hommes sourient!

Éloigne de moi la tristesse

Qu'ànouveau la vie apparaisse!

Mannen herinneren mijn naam niet meer

Ooit was ik hun minnares, hun geliefde

Van mijn schoonheid bleven ze allemaal dromen

Zoals het bos weerklonk van onze passie

Van deze eeuwigheid verloren om te dwalen

Onder de geheimen van het gearceerde hout

Bomen bevatten allemaal een eeuwenoude waarheid

Stom, ze spreken alleen als de lichte bries opsteekt

Ik die de dame van het bos werd genoemd

Ik heb duizend levens en duizend liefdes geleefd

Vandaag gevangene van de bladeren die mij omringen

Bij mij huilen ze van verdriet en spijt

"Kom dichterbij en kijk naar me in het spiegelwater

Overweeg het gezicht dat we niet meer weten te zien

Onthoud mijn naam geschreven in de reflectie

Druppels stromen door dit groene paleis"

Bel me, breng me weer tot leven

Laat de mannen maar weer lachen!

Neem het verdriet van me weg

Laat het leven weer verschijnen!