La vergine e il lupo - Artaius

Giungo dalle steppe mie care

Stanotte, del buio col favore

Com’ella, dall’arido mio cuore

Nessuna sì mi fu dato amare

Così meditando andava il lupo

Guidato dal chiaro della luna

E come s’appressava alla padrona

L’animo via via si fea men cupo

Mio diletto, la tua bocca sa di sangue

Ed è questo un mesto tratto tuo avito

Ma un barlume di purezza pur sopito

Nel tuo petto gramo e fiero giace e langue

Madama, tal è la mia natura

Io certo non scelsi d’esser fiera

E supplice, in questa notte nera

Asilo chiedo appo la tua verzura

E dimmi, orsù, che posso fare

S’il mio cuor davvero può esser puro?

Dimmi se può il mio animo oscuro

Alfin divenir degno del tuo amore

Mio diletto, qui riposa il petto stanco:

Non temere per la tua triste sorte

Ma rifuggi la paura della morte

Giaci finalmente qui al mio fianco

Ik kom van de steppen, mijn liefste

Vanavond, donker met een gunst

Net als zij, uit mijn droge hart

Geen ja het is mij gegeven om lief te hebben

Dus de wolf ging mediteren

Geleid door het maanlicht

En hoe hij zijn minnares benaderde

De ziel werd langzamerhand minder somber

Mijn geliefden, je mond smaakt naar bloed

En dit is een trieste eigenschap van jou

Maar een sprankje zuiverheid dat sluimert

In je ellendige en trotse borst ligt en kwijnt het weg

Mevrouw, dat is mijn aard

Ik heb er zeker niet voor gekozen om trots te zijn

En aangenaam, in deze zwarte nacht

Asiel, ik vraag om je groen

En vertel me, kom op, wat kan ik doen

Als mijn hart echt puur kan zijn?

Vertel me of mijn duistere ziel dat kan

Word eindelijk je liefde waardig

Mijn geliefden, hier rust je vermoeide borst:

Wees niet bang voor je trieste lot

Maar vermijd de angst voor de dood

Eindelijk hier aan mijn zijde liggen