Emily Sue, Cont'd - Arms

Wild pine, the moon is so high,

I see where you’re going and your eyes ghost,

Wild-eyed, gravel and smoke,

return every question in the same tone.

There’s a state line, out in those pines

buried in frozen ground;

we’ve chosen our sides,

now we can’t turn it around.

Chain Emily to the stake,

her family’s worried, she’s terribly late.

And haze rolling across the lake…

If we go, who’s to know, dead by morning if we stay…

In time, the paper unfolds,

slipping it through another keyhole.

The slim hope, a fireproof rope, the kerosene off of your sweet nose.

It’s a steak knife, fit on my thigh,

Watching you flicker in real time.

Calling unkind, then we can turn it around.

Fates, give a warm soul a break,

Just give me a life, give you nothing but mine

and that’s how it will stay.

But hey, I’ve never been so afraid.

With this cold in my bones and a child engulfed in flames…

Wilde dennen, de maan is zo hoog,

Ik zie waar je heen gaat en je ogen spook,

Wilde ogen, grind en rook,

beantwoord elke vraag op dezelfde toon.

Er is een staatsgrens, in die dennen

begraven in bevroren grond;

we hebben onze kant gekozen,

nu kunnen we het niet omdraaien.

Zet Emily vast aan de brandstapel,

haar familie maakt zich zorgen, ze is vreselijk laat.

En nevel die over het meer rolt...

Als we gaan, wie zal het weten, morgen dood als we blijven...

Na verloop van tijd ontvouwt het papier zich,

door het door een ander sleutelgat te laten glijden.

De dunne hoop, een vuurvast touw, de kerosine van je zoete neus.

Het is een steakmes, past op mijn dij,

Je in realtime zien flikkeren.

Noem je onaardig, dan kunnen we het omdraaien.

Lot, geef een warme ziel een pauze,

Geef me gewoon een leven, geef je niets anders dan het mijne

en zo blijft het.

Maar goed, ik ben nog nooit zo bang geweest.

Met deze kou in mijn botten en een kind in vlammen opgegaan...