La Gayola - Armando Pontier

¡No te asustes ni me huyas… No he venido pa' vengarme

Si mañana, justamente, yo me voy pa' no volver…

He venido a despedirme y el gustazo quiero darme

De mirarte frente a frente y en tus ojos contemplarme

Silenciosa, largamente, como me miraba ayer…

He venido pa’que juntos recordemos el pasado

Como dos buenos amigos que hace rato no se ven;

A acordarme de aquel tiempo en que yo era un hombre honrado

Y el cariño de mi madre era un poncho que había echado

Sobre mi alma noble y buena contra el frío del desdén

Una noche fue la muerte quien vistió mi alma de duelo

A mi tierna madrecita la llamó a su lado Dios…

Y en mis sueños parecía que la pobre, desde el cielo

Me decía que eras buena, que confiara siempre en vos

Pero me jugaste sucio y, sediento de venganza…

Mi cuchillo en un mal rato envainé en un corazón…

Y, más tarde, ya sereno, muerta mi única esperanza

Unas lágrimas amargas las sequé en un bodegón

Me encerraron muchos años en la sórdida gayola

Y una tarde me libraron… pa' mi bien… o pa' mi mal…

Fui sin rumbo por las calles y rodé como una bola;

Por la gracia de un mendrugo, ¡cuantas veces hice cola!

Las auroras me encontraron largo a largo en un umbral

Hoy ya no me queda nada;

ni un refugio…¡Estoy tan pobre!

Solamente vine a verte pa' dejarte mi perdón…

Te lo juro;

estoy contento que la dicha a vos te sobre…

Voy a trabajar muy lejos… a juntar algunos cobres

Pa' que no me falten flores cuando esté dentro 'el cajón

Wees niet bang en ren niet van me weg... Ik ben niet gekomen om wraak te nemen

Ja, morgen, precies, ik vertrek om niet terug te keren...

Ik ben gekomen om afscheid te nemen en ik wil mezelf trakteren

Om je van aangezicht tot aangezicht aan te kijken en me in je ogen te aanschouwen

Zwijgend, voor een lange tijd, terwijl hij me gisteren aankeek...

Ik ben gekomen zodat we samen het verleden kunnen herinneren

Als twee goede vrienden die elkaar al een tijdje niet hebben gezien;

Om me die tijd te herinneren dat ik een eerlijk man was

En de liefde van mijn moeder was een poncho die ze had gegooid

Op mijn nobele en goede ziel tegen de kou van minachting

Op een nacht was het de dood die mijn rouwende ziel kleedde

God riep mijn tedere kleine moeder aan haar zijde...

En in mijn dromen leek het alsof het arme ding uit de lucht kwam

Hij vertelde me dat je goed was, om je altijd te vertrouwen

Maar je speelde me vies en dorstig naar wraak...

Mijn mes op een slecht moment heb ik in een hart gestoken...

En later, al sereen, dood mijn enige hoop

Enkele bittere tranen droogde ik in een stilleven

Ze hebben me jarenlang opgesloten in de smerige gayola

En op een middag lieten ze me vrij... voor mijn bestwil... of voor mijn bestwil...

Ik ging doelloos door de straten en rolde als een bal;

Bij de gratie van een korst, hoe vaak heb ik in de rij gestaan!

De aurora's vonden me lang op een drempel

Vandaag heb ik niets meer;

niet eens een schuilplaats... Ik ben zo arm!

Ik kwam alleen om je te zien om je mijn vergeving te geven...

Ik zweer het;

Ik ben blij dat het geluk over je heen is...

Ik ga ver weg werken... om wat kopers te verzamelen

Zodat ik geen gebrek aan bloemen heb als de la erin zit