Drowned Divine - Angellore

An anguish stirs my thoughts

Yet that won’t last in me

For I am but a ghost

No regrets left behind

Misery I endured

On my earthly path I dwell within this swamp

Fated here to stay

This dark dread haven

Where lovers drown

And my laments will echo

In the freezing winds

I extinguished my strengths and my own being

A hole into your heart

I yearn for more than I can feel

And then you shudder with horror!

By now, my sight grows dim

Who will be there for me

To smile and dry my tears?

I’m like a withered rose

Alone eternally

No spark within the night

Nor moonlit sky to guide my way

It’s my end

I surrender to pain

So many tears I shed on this hollow path

My scattered dreams, covered in dust

Adorned in ashes

A gloomy drizzle froze every bit of my heart

Soon I will dissolve in this forsaken realm

And I ask nothing of you, distraught wanderer

But to sprinkle my corpse with a little tear

Flowers of the spectral garden may wither and die

But your sorrow will live on, sealed within my scars

Forever

I heard her stifled cries

What deathly pallor upon her face!

They poisoned all my nights!

Only I could hold her close to me!

Me!

I saw her in a dream

I kissed her lifeless hand

But then she disappeare

Within the limbs of your own hell!

When dawn whitened the heights

And night dissolved in tears

Then a red sun rose

And unveiled all the fears

He forgot his vow

Lost track of his own will

He’ll find in death his long-lost sleep

Een angst roert mijn gedachten

Maar dat zal niet duren in mij

Want ik ben maar een geest

Geen spijt achtergelaten

Ellende die ik heb doorstaan

Op mijn aardse pad woon ik in dit moeras

Voorbestemd om hier te blijven

Deze donkere gevreesde haven

Waar geliefden verdrinken

En mijn klaagzangen zullen weerklinken

In de ijzige wind

Ik heb mijn sterke punten en mijn eigen wezen uitgedoofd

Een gat in je hart

Ik verlang naar meer dan ik kan voelen

En dan huiver je van afschuw!

Inmiddels wordt mijn zicht zwak

Wie zal er voor mij zijn?

Om te glimlachen en mijn tranen te drogen?

Ik ben als een verdorde roos

Voor altijd alleen

Geen vonk in de nacht

Noch de maanverlichte hemel om mijn weg te wijzen

Het is mijn einde

Ik geef me over aan pijn

Zoveel tranen die ik heb vergoten op dit holle pad

Mijn verspreide dromen, bedekt met stof

Versierd in as

Een sombere motregen bevroor elk stukje van mijn hart

Binnenkort zal ik oplossen in dit verlaten rijk

En ik vraag niets van jou, radeloze zwerver

Maar om mijn lijk met een traan te besprenkelen

Bloemen van de spectrale tuin kunnen verwelken en sterven

Maar je verdriet zal voortleven, verzegeld in mijn littekens

Voor altijd

Ik hoorde haar gesmoorde kreten

Wat een dodelijke bleekheid op haar gezicht!

Ze hebben al mijn nachten vergiftigd!

Alleen ik kon haar dicht bij me houden!

Mij!

Ik zag haar in een droom

Ik kuste haar levenloze hand

Maar dan verdwijnt ze

Binnen de ledematen van je eigen hel!

Toen de dageraad de hoogten wit maakte

En de nacht loste op in tranen

Toen kwam er een rode zon op

En onthulde alle angsten

Hij is zijn gelofte vergeten

Zijn eigen wil uit het oog verloren

Hij zal in de dood zijn lang verloren slaap vinden