Beneath A Moonless Sky - Andrew Lloyd Webber, Sierra Boggess, Ramin Karimloo

I should have known that you’d be here,

I should have known it all along.

This whole arrangement bears your stamp,

you’re in each measure of that song.

How dare you try and claim me now, how dare you come invade my life.

Oh Christine, my Christine in that time that the world thought me dead.

My Christine, on that night just before you were wed.

Oh Christine, you came and found where I hid,

don’t you deny that you did theat long ago night.

That night.

Once there was a night

beneath a moonless sky,

too dark to see a thing

too dark to even try.

I stole to your side,

to tell you I must go.

I couldn’t see your face,

but sensed you even so.

And I touched you.

And I felt you.

And I heard those ravishing refrains.

The music of your pulse.

The singing in your veins.

And I held you.

And I touched you.

And embraced you.

And I felt you.

And with every breath and every sigh.

I felt no longer scared.

I felt no longer shy.

At last our feelings bared

beneath a moonless sky.

And blind in the dark,

as soul gazed into soul;

I looked into your heart

and saw you pure and whole.

Cloaked under the night

with nothing to suppress,

a woman and a man

no more and yet no less.

And I kissed you.

And caressed you.

And the world around us fell away,

we said things in the dark,

we never dared to say.

And I caught you.

And I kissed you.

And I took you.

And caressed you.

With a need to urgent to deny.

And nothing mattered then

except for you and I.

Again and then again,

beneath a moonless sky.

And when it was done,

before the sun could rise

ashamed of what I was

afraid to see your eyes.

I stood while you slept

and whispered a goodbye.

And slipped into the dark

beneath a moonless sky.

And I loved you,

yes I loved you.

I’d have followed any where you led.

I woke to swear my love,

and found you gone instead.

And I loved you.

And I loved you.

And I left you.

Yes I loved you.

And I had to both of us knew why.

We both knew why.

And yet I won’t regret

from now until I die.

The night I can’t forget,

beneath a moonless sky.

And now?

How could you talk of now for us?

There is no now.

Ik had moeten weten dat je hier zou zijn,

Ik had het al die tijd moeten weten.

Dit hele arrangement draagt ​​jouw stempel,

je zit in elke maat van dat nummer.

Hoe durf je me nu te claimen, hoe durf je mijn leven binnen te vallen.

Oh Christine, mijn Christine in die tijd dat de wereld dacht dat ik dood was.

Mijn Christine, op die avond vlak voordat je trouwde.

Oh Christine, je kwam en vond waar ik me verstopte,

ontken je niet dat je lang geleden een theatervoorstelling hebt gedaan.

Die nacht.

Er was eens een nacht

onder een maanloze hemel,

te donker om iets te zien

te donker om zelfs maar te proberen.

Ik stal naar je zijde,

om je te vertellen dat ik moet gaan.

Ik kon je gezicht niet zien,

maar voelde je toch.

En ik heb je aangeraakt.

En ik voelde je.

En ik hoorde die verrukkelijke refreinen.

De muziek van je hartslag.

Het zingen in je aderen.

En ik hield je vast.

En ik heb je aangeraakt.

En omhelsde je.

En ik voelde je.

En met elke ademhaling en elke zucht.

Ik voelde me niet langer bang.

Ik voelde me niet langer verlegen.

Eindelijk onze gevoelens ontbloot

onder een maanloze hemel.

En blind in het donker,

zoals de ziel in de ziel staarde;

Ik heb in je hart gekeken

en zag je puur en heel.

Gehuld onder de nacht

met niets te onderdrukken,

een vrouw en een man

niet meer en toch niet minder.

En ik kuste je.

En streelde je.

En de wereld om ons heen viel weg,

we zeiden dingen in het donker,

durfden we nooit te zeggen.

En ik heb je betrapt.

En ik kuste je.

En ik nam je mee.

En streelde je.

Met een dringende noodzaak om te ontkennen.

En niets deed er toen toe

behalve jij en ik.

Opnieuw en dan weer,

onder een maanloze hemel.

En toen het klaar was,

voordat de zon kon opkomen

schamen voor wat ik was

bang om je ogen te zien.

Ik stond terwijl jij sliep

en fluisterde een afscheid.

En glipte in het donker

onder een maanloze hemel.

En ik hield van je,

ja ik hield van je.

Ik zou alles hebben gevolgd waar je naartoe leidde.

Ik werd wakker om mijn liefde te zweren,

en ontdekte dat je in plaats daarvan weg was.

En ik hield van je.

En ik hield van je.

En ik verliet je.

Ja, ik hield van je.

En ik moest allebei weten waarom.

We wisten allebei waarom.

En toch zal ik er geen spijt van krijgen

vanaf nu tot ik sterf.

De nacht die ik niet kan vergeten,

onder een maanloze hemel.

En nu?

Hoe kun je nu voor ons praten?

Er is nu geen.