Я придумал тебя такой - Андрей Ковалев

Перевёрнутый на крышу дом, небо вниз и облака кругом.

Одинокое утро, вижу как будто, чёрно-белый сон.

В зеркалах ещё твои черты, по квартире эхо пустоты.

С номеров незнакомых, звон телефонов, но увы не ты.

Но, я, придумал тебя такою, ты лишила меня покоя.

Мы, играли в жизнь, играли в жизнь, играли в жизнь с тобою.

Я, придумал тебя такою, ты, бежишь от меня рекою, мы, оставили небу миражи.

Перевёрнутая нами жизнь, между нами километры лжи.

Фотографий улыбки, новая пытка, от чего скажи.

Повернули магистрали вспять и метели заметут опять.

Эти серые будни, пусть будет трудно, я привык терять.

Но, я, придумал тебя такою, ты лишила меня покоя.

Мы, играли в жизнь, играли в жизнь, играли в жизнь с тобою.

Я, придумал тебя такою, ты, бежишь от меня рекою, мы, оставили небу миражи.

Но, я, придумал тебя такою, ты лишила меня покоя.

Мы, играли в жизнь, играли в жизнь, играли в жизнь с тобою.

Я, придумал тебя такою, ты, бежишь от меня рекою, мы, оставили небу миражи.

Een huis op zijn kop, de lucht naar beneden en overal wolken.

Eenzame ochtend zie ik als een zwart-witte droom.

Er zijn nog steeds je trekken in de spiegels, een echo van leegte in het appartement.

Van onbekende nummers, telefoons die rinkelen, maar helaas, jij niet.

Maar ik dacht zo aan je, je hebt me van de vrede beroofd.

We speelden het leven, we speelden het leven, we speelden het leven met jou.

Ik dacht zo aan je, je rent van me weg als een rivier, we lieten luchtspiegelingen in de lucht achter.

Het leven door ons op zijn kop gezet, kilometers aan leugens tussen ons in.

Foto's van glimlachen, nieuwe martelingen, waarom vertel het me.

We hebben de snelwegen teruggedraaid en de sneeuwstormen zullen weer opwaaien.

Dit grijze dagelijkse leven, laat het maar moeilijk zijn, ik ben gewend om te verliezen.

Maar ik dacht zo aan je, je hebt me van de vrede beroofd.

We speelden het leven, we speelden het leven, we speelden het leven met jou.

Ik dacht zo aan je, je rent van me weg als een rivier, we lieten luchtspiegelingen in de lucht achter.

Maar ik dacht zo aan je, je hebt me van de vrede beroofd.

We speelden het leven, we speelden het leven, we speelden het leven met jou.

Ik dacht zo aan je, je rent van me weg als een rivier, we lieten luchtspiegelingen in de lucht achter.