The Garden Song - Amanda Shires

I let him into my garden--

a bad mistake--

and what used to be lovely

has gone away.

Gone away, the sparrows

and the silver leaf plums.

Fruits have fallen wasted

and left spoiling in the sun.

Oh what a mess he made.

Oh what a mess he made.

Our shape in the lilies

crushed where we lay,

and withered went the roses,

thorns and shame.

Thorns and shame.

He took with him the rain.

He took what was lovely

and left me hollow here to waste.

Oh what a mess he made.

Oh what a mess he made.

He overturned the silver fountain

now it’s water’s running mud,

and ruined all relfections

and ruined my love.

My love, my love,

down fell the doves,

gray-eyed and flightless,

down fell the doves.

Oh what a mess he made.

Oh what a mess he made.

Ik liet hem in mijn tuin...

een grove fout--

en wat vroeger mooi was

is weggegaan.

Weg, de mussen

en de bladzilverpruimen.

Fruit is verspild geraakt

en verwend in de zon.

Oh wat een rotzooi heeft hij gemaakt.

Oh wat een rotzooi heeft hij gemaakt.

Onze vorm in de lelies

verpletterd waar we lagen,

en verdord gingen de rozen,

doornen en schaamte.

Doornen en schaamte.

Hij nam de regen mee.

Hij nam wat mooi was

en liet me hier leeg achter om te verspillen.

Oh wat een rotzooi heeft hij gemaakt.

Oh wat een rotzooi heeft hij gemaakt.

Hij heeft de zilveren fontein omvergeworpen

nu is het water stromende modder,

en alle relfections verpest

en mijn liefde verpest.

Mijn liefde, mijn liefde,

neer vielen de duiven,

grijze ogen en vliegende,

naar beneden vielen de duiven.

Oh wat een rotzooi heeft hij gemaakt.

Oh wat een rotzooi heeft hij gemaakt.