Пожинаю, что посеяла - Алёна Скок

1. А что-то грустью и тоской опять повеяло.

Я пожинаю, пожинаю, что посеяла.

А я ведь, знала, я гадала, но не верила,

Что мы когда-нибудь расстанемся с тобой.

2.Ты называл меня любя своею милою,

Ты привлекал меня умом и нежной силою,

Но оборвалось счастье, что-то там не склеялось,

Напрасно я ждала и на тебя надеялась.

3.От той большой любви осталось только крошево.

Я на прощание скажу «всего хорошего».

А ты ушёл и канул в лету наш медовый май

И лучше обо мне совсем забудь, не вспоминай.

1. En iets blies weer verdriet en verlangen.

Ik oogst, ik oogst wat ik heb gezaaid.

Maar ik, ik wist, ik vermoedde, maar geloofde niet,

Dat we op een dag van je zullen scheiden.

2. Je noemde me van je lief te houden,

Je trok me aan met je geest en zachte kracht,

Maar het geluk brak af, daar bleef iets niet aan elkaar plakken,

Tevergeefs heb ik op je gewacht en gehoopt.

3. Van die grote liefde bleven alleen kruimels over.

Bij het afscheid zal ik zeggen "het allerbeste."

En je ging weg en zonk in de vergetelheid, onze schat May

En het is beter om mij helemaal te vergeten, weet het niet meer.