Белый аист - Алёна Скок

1. Белый аист на крышу сел.

Он гнездо по-соседству вьёт.

Он неделю, как прилетел,

А теперь, вот, заката ждёт.

Ветер по двору загулял,

По-хозяйски солому сгрёб.

Я, пожалуй, на сеновал,

По-весеннему спалось чтоб.

2.Что-то ноет моё плечо —

К непогоде, а может нет.

Был денёк, было горячо,

Так намаялась — застит свет.

Без милого, да без дружка,

Ночку лунную коротать

И плывущие облака

Сквозь прореху до ста считать.

3.Не солдатка и не вдова,

Мне от глаз чужих не сбежать,

Ни невеста и не жена —

Просто я обещала ждать.

Жжёт мне спину немой укор

И не вправе я слабой быть,

Пересуды, да бабий спор,

А вернётся — не вам судить!

1. De witte ooievaar zat op het dak.

Hij bouwt een nest in de buurt.

Hij is een week geleden aangekomen

En nu wacht hier de zonsondergang.

De wind blies door de tuin,

Zakelijk harkte hij het stro bij.

Ik, misschien, op de hooizolder,

Om in de lente te slapen.

2. Er doet iets pijn aan mijn schouder -

Naar slecht weer, of misschien ook niet.

Het was een dag, het was warm

Dus aangespoeld - het licht zal worden verduisterd.

Zonder liefje, maar zonder vriend,

Terwijl je weg bent in de maanverlichte nacht

En zwevende wolken

Tel tot honderd door het gaatje.

3. Geen soldaat en geen weduwe,

Ik kan niet weglopen voor de ogen van vreemden,

Noch de bruid, noch de vrouw -

Ik heb net beloofd te wachten.

Een stil verwijt brandt in mijn rug

En ik heb het recht niet zwak te zijn,

Roddels, ja, een vrouwengeschil,

En het zal terugkomen - het is niet aan jou om te oordelen!