Шёлковый шнурок - Алла Баянова

Милый мой строен и высок,

Милый мой ласков и жесток,

Больно хлещет шелковый шнурок.

Разве в том была моя вина,

Что казалась жизнь мрачнее сна,

Что я счастье выпила до дна?..

Потом, когда судьи меня спросили:

«Этот шнурок ему вы подарили?»

—

Ответила я, вспоминая:

«Не помню, не помню, не знаю!»

Только раз, странно недвижим,

Он смотрел сквозь табачный дым,

Как забылась в танце я с другим.

Разве в том была моя вина,

Что от страсти я стала пьяна,

В танце я была обнажена…

Потом, когда судьи меня спросили:

«Там в ту ночь вы ему изменили?»

—

Ответила я, вспоминая:

«Не помню, не помню, не знаю!»

В ранний час пусто в кабачке,

Ржавый крюк в дощатом потолке,

Вижу труп на шелковом шнурке.

Разве в том была моя вина,

Что цвела пьянящая весна,

Что с другим стояла у окна?..

Mijn liefste is slank en lang,

Mijn liefste is aanhankelijk en wreed,

Het zijden koord wimpert pijnlijk.

Was het mijn schuld?

Dat het leven donkerder leek dan de slaap,

Wat heb ik geluk tot op de bodem gedronken? ..

Toen de jury me vroeg:

'Heb je hem deze veter gegeven?'

—

Ik antwoordde en herinnerde me:

"Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, ik weet het niet!"

Slechts één keer, vreemd bewegingsloos,

Hij keek door tabaksrook,

Hoe ik vergat in de dans met een ander.

Was het mijn schuld?

Dat ik uit passie dronken werd,

Ik was naakt in de dans...

Toen de jury me vroeg:

"Heb je hem die avond bedrogen?"

—

Ik antwoordde en herinnerde me:

"Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, ik weet het niet!"

Op een vroeg uur is de taverne leeg,

Roestige haak in het houten plafond

Ik zie een lijk aan een zijden koord.

Was het mijn schuld?

Dat de bedwelmende lente bloeide,

Wat was er met de ander die bij het raam stond?..