The Sun, the Moon, the Star - Aether Realm

Long in complacent with the hand I’ve been dealt

Restless and weak, from the life that I’ve built

So I’ll journey afar, for there’s glory to find

And I’ll fill out my entry in the annals of time

Bid my farewell to the ones that I love

Their grief but a fleeting feeling

For nature is calling, my heart compelled

Every branch, every leaf, has a story to tell

Fear is swirling within me

A tightening grip on my heart

In a world where nothing is certain

The fear of failure looms large

No room for these doubts

I’ll cast them away and

Take up my father’s sword

History favors the daring

Only the brave will receive the eternal reward

Will you be here ready to guide me?

When I must leave this dream behind me

A beacon of hope, but fading away

I have to let that light die

Let it die

Mother, Father, Sister

I’m sorry for what I’ve done

But the man I’ve become is

Is no longer content with comfort and home

Cold is the wind that chills me down to my bones

And cold is the knowledge that for this I abandoned my home

Cold is my sorrow, like a knife in my chest

And cold is the path that I chose

For what worth can be found in glory in the lands that I roam

Raise your eyes, cast your gaze high

And forget your sorrows

Cold is the wind that chills me down to my bones

And cold is the knowledge that for this I abandoned my home

Cold is my sorrow, like a knife in my chest

And cold is the path that I walk

But I carry those memories close to my heart

And remember them fondly when I gaze at

The Sun, The Moon, The Stars

So we’ll find our dreams fade in time

Oh, In time our dreams leave us blind

Leave us blind

By moonlight and starlight

Those shadows led me astray

Take comfort in darkness

Hide me away from the light

Hide with me from the light my child

I’ll show you another way

Burn away your sorrow in the cleansing fire of power

Colors swirling around me

Shifting landscapes obey my every command

But still I don’t possess the power to fill the emptiness

Swallow and take what you thought you were meant to be

And reconcile it with who you are

Another lesson learned in time, but oh, you’ll find

You don’t know what you want until it’s gone

I’ve hailed to the cosmic masters

I’ve walked the astral plane

And traveled to distant worlds

Time like a river flows

The one thing I don’t have the power to change

The only thing that matters

Mother, Father, Sister

I’m sorry for what I’ve done

For the man I’ve become

Finally knows the true power in home

A broken legacy

A tale of tragedy

Take heed my friends

The path of pain isn’t always

The means to the end you seek

By moonlight and starlight

I turn my gaze to the sky

The Sun, the Moon, the Stars

Shine less brightly with you so far

I never knew sorrow

'til you asked me to follow my heart

For all the tales I told

And these whispers of silver and gold

I’d throw them all away

To gaze on your face once more

One more time

With his burning brand, he split the skies

And blocked out the stars, one by one

With an aching heart, he cursed his name

And nothing would shine as bright as her again

Lang tevreden met de hand die ik heb gekregen

Rusteloos en zwak, van het leven dat ik heb opgebouwd

Dus ik zal ver reizen, want er is glorie te vinden

En ik zal mijn inzending invullen in de annalen van de tijd

Neem afscheid van degenen van wie ik hou

Hun verdriet maar een vluchtig gevoel

Want de natuur roept, mijn hart dwong

Elke tak, elk blad heeft een verhaal te vertellen

Angst wervelt in mij

Een stevigere greep op mijn hart

In een wereld waar niets zeker is

De angst om te falen doemt groot op

Geen ruimte voor deze twijfels

Ik gooi ze weg en

Neem het zwaard van mijn vader op

Geschiedenis is voorstander van durf

Alleen de dapperen zullen de eeuwige beloning ontvangen

Ben je hier klaar om me te begeleiden?

Wanneer ik deze droom achter me moet laten

Een baken van hoop, maar vervaagt

Ik moet dat licht laten doven

Laat het doodgaan

Moeder, vader, zus

Het spijt me voor wat ik heb gedaan

Maar de man die ik ben geworden is

Is niet meer tevreden met comfort en thuis

Koud is de wind die me tot op mijn botten koud maakt

En koud is de wetenschap dat ik hiervoor mijn huis heb verlaten

Kou is mijn verdriet, als een mes in mijn borst

En koud is het pad dat ik heb gekozen

Voor wat de moeite waard kan worden gevonden in glorie in de landen die ik zwerf

Hef je ogen op, werp je blik hoog

En vergeet je verdriet

Koud is de wind die me tot op mijn botten koud maakt

En koud is de wetenschap dat ik hiervoor mijn huis heb verlaten

Kou is mijn verdriet, als een mes in mijn borst

En koud is het pad dat ik bewandel

Maar ik draag die herinneringen dicht bij mijn hart

En onthoud ze liefdevol als ik kijk naar

De zon, de maan, de sterren

Dus we zullen merken dat onze dromen na verloop van tijd vervagen

Oh, na verloop van tijd laten onze dromen ons blind

Laat ons blind

Bij maanlicht en sterrenlicht

Die schaduwen hebben me op een dwaalspoor gebracht

Troost je in het donker

Verberg me weg van het licht

Verberg je bij mij voor het licht mijn kind

Ik zal je een andere manier laten zien

Verbrand je verdriet in het reinigende vuur van kracht

Kleuren wervelen om me heen

Verschuivende landschappen gehoorzamen aan elk commando

Maar ik heb nog steeds niet de kracht om de leegte te vullen

Slik door en neem wat je dacht dat je moest zijn

En verzoen het met wie je bent

Nog een les geleerd in de tijd, maar oh, je zult vinden

Je weet pas wat je wilt als het weg is

Ik heb de kosmische meesters begroet

Ik heb het astrale vlak bewandeld

En reisde naar verre werelden

Tijd zoals een rivier stroomt

Het enige dat ik niet kan veranderen

Het enige dat telt

Moeder, vader, zus

Het spijt me voor wat ik heb gedaan

Voor de man die ik ben geworden

Kent eindelijk de ware kracht in huis

Een gebroken erfenis

Een verhaal van tragedie

Let op mijn vrienden

Het pad van pijn is niet altijd

De middelen tot het doel dat u zoekt

Bij maanlicht en sterrenlicht

Ik richt mijn blik op de lucht

De zon, de maan, de sterren

Schijn tot nu toe minder fel met jou

Ik heb nooit verdriet gekend

tot je me vroeg om mijn hart te volgen

Voor alle verhalen die ik heb verteld

En dit gefluister van zilver en goud

Ik zou ze allemaal weggooien

Om nog een keer naar je gezicht te staren

Nog een keer

Met zijn brandende brandmerk splijt hij de lucht

En blokkeerde de sterren, één voor één

Met pijn in zijn hart vervloekte hij zijn naam

En niets zou weer zo helder schijnen als haar