FM 98.99 - Il Banco degli Imputati - Achille Lauro

«Mi alzai dal banco degli imputati

L’avvocato mi tirava per la manica per farmi capire che non dovevo parlare

Aveva l’aria impaurita

L’aria di chi non sa come gestire una situazione

Come se al posto mio ci fosse lui

Ero stato 48 ore chiuso in una cella a pensare a cosa dire

Mi avevano fatto dormire con le luci accese

L’aria gelida e una coperta che puzzava di piscio

Mentre mi ripetevano: „Questa volta sono cazzi tuoi

Questa notte finite tutti in galera“

Avevo avuto giusto il tempo per cercare di non sembrare una cattiva persona,

abbassandomi i capelli, togliendomi quei bracciali dal polso e le collane dal

collo, come fossero catene che mi imprigionavano in un’altra persona

Pensavo a mia madre, a quanto aveva fatto per evitarlo

Ero davanti al bivio, Dante lo descrive come un’immensa voragine che si

spalanca nelle viscere della terra

Questa cavità sotterranea si è aperta quando Lucifero, cacciato dal cielo dopo

la sua ribellione a Dio, fu scaraventato al centro della terra

Mi alzai in piedi e dissi: „Signor Giudice, ho sbagliato“

E mentre l’avvocato mi tirava per quella manica pensavo solo: „Io non voglio

finire cosi“

E qualcuno lassù

Lo sentì»

“Ik stond op van het dok

De advocaat trok me bij de mouw om me duidelijk te maken dat ik niet mocht spreken

Hij zag er bang uit

De uitstraling van iemand die niet weet hoe hij met een situatie om moet gaan

Alsof hij in mijn plaats was

Ik zat 48 uur opgesloten in een cel, nadenkend over wat ik moest zeggen

Ze lieten me slapen met de lichten aan

De koude lucht en een deken die naar pis rook

Terwijl ze tegen me herhaalden: „Deze keer is het jouw zaak

Deze nacht gaan jullie allemaal naar de gevangenis "

Ik had net de tijd gehad om te proberen er niet als een slecht persoon uit te zien,

mijn haar naar beneden trekken, die armbanden van mijn pols en kettingen van

nek, alsof het kettingen waren die me in een andere persoon gevangen hielden

Ik dacht aan mijn moeder, aan wat ze had gedaan om het te vermijden

Ik stond voor het kruispunt, Dante beschrijft het als een immense kloof die ja

opent wijd in de ingewanden van de aarde

Deze ondergrondse holte ging open toen Lucifer, nadat hij uit de hemel was geworpen,

zijn rebellie tegen God, werd hij naar het middelpunt van de aarde geworpen

Ik stond op en zei: "Meneer Rechter, ik had het mis"

En terwijl de advocaat me bij die mouw trok, dacht ik gewoon: "Ik wil niet..."

zo eindigen"

En iemand daarboven

Hij voelde het"