A Palace Shrouded in Emptiness - Atra Vetosus

Dwelling in these mortal lands

ancients forests, that speak to me

«Seek now, the santuary

of our infinite dark empire»

I emerge from the fog

beneath the moonlit skies

sitting upon my oaken throne,

my spirit is one with this forest

A palace shrouded in emptiness

lies beyond the endless vast horizon

surrounded by the souls of the living

their haunted voices they repulse me

My journey leads me to their lands

forsaken by their dark emperor

they abhor this dying forest

they battle against their immortal souls

this kingdom of decaying darkness

no traces of life to be found

this land of infernal blackness

speaks words of hate into my soul

I arrive at the gates

enshrined in an everlasting haze

Filled with sorrow and despair,

a woeful man returning to my vast domain

my primal and arcane land

leaving the palace behind

returning to the tranquil forest

my soul is now at peace,

my warm breath on this midnight fog

veils this land with a cryptic harmony

the sound of the streams in the distance,

the wind rushing through the leaves

The scent of the forest, the trees and fog

a pale reflection of an ominous moon

the ageless winds of this eternal night

they leave my soul at peace.

Wonen in deze sterfelijke landen

eeuwenoude bossen, die tot mij spreken

"Zoek nu, het heiligdom"

van ons oneindige donkere rijk»

Ik kom op uit de mist

onder de maanverlichte hemel

zittend op mijn eiken troon,

mijn geest is één met dit bos

Een paleis gehuld in leegte

ligt achter de eindeloze uitgestrekte horizon

omringd door de zielen van de levenden

hun spookachtige stemmen stoten me af

Mijn reis leidt me naar hun land

verlaten door hun duistere keizer

ze verafschuwen dit stervende bos

ze strijden tegen hun onsterfelijke zielen

dit koninkrijk van rottende duisternis

geen sporen van leven te vinden

dit land van helse duisternis

spreekt woorden van haat in mijn ziel

Ik kom aan bij de poorten

verankerd in een eeuwige waas

Vervuld van verdriet en wanhoop,

een treurige man die terugkeert naar mijn uitgestrekte domein

mijn oer en geheimzinnig land

het paleis achterlatend

terugkeren naar het rustige bos

mijn ziel is nu in vrede,

mijn warme adem op deze middernachtmist

versluiert dit land met een cryptische harmonie

het geluid van de stromen in de verte,

de wind die door de bladeren raast

De geur van het bos, de bomen en mist

een bleke weerspiegeling van een onheilspellende maan

de tijdloze winden van deze eeuwige nacht

ze laten mijn ziel met rust.