Ты - Odnono

Ты же, чей разум стекал,

Как седой водопад,

На пастушеский быт первой древности,

Кого числам внимал

И послушно скакал

Очарованный гад

В кольцах ревности;

И змея плененного пляска и корчи,

И кольца, и свист, и шипение

Кого заставляли все зорче и зорче

Шиповники солнц понимать, точно пение;

Кто череп, рожденный отцом,

Буравчиком спокойно пробуравил

И в скважину надменно вставил

Росистую ветку Млечного Пути,

Чтоб щеголем в гости идти;

В чьем черепе, точно стакане,

Была росистая ветка черных небес, —

И звезды несут вдохновенные дани

Ему, проницавшему полночи лес.

Я, носящий весь земной шар

На мизинце правой руки —

Мой перстень неслыханных чар, —

Тебе говорю: Ты!

Ты вспыхнул среди темноты.

Так я кричу крик за криком,

И на моем каменеющем крике

Ворон священный и дикий

Совьет гнездо и вырастут ворона дети,

А на руке, протянутой к звездам,

Проползет улитка столетий!

Блаженна стрекоза, разбитая грозой,

Когда она прячется на нижней стороне

Древесного листа.

Блажен земной шар, когда он блестит

На мизинце моей руки!

Jij, wiens geest leegliep,

Als een grijze waterval

Naar het pastorale leven van de eerste oudheid,

Wie heeft er naar de cijfers geluisterd

En gehoorzaam sprong

betoverde klootzak

In de ringen van jaloezie;

En de slang van de gevangene danst en kronkelt,

En ringen, en fluiten, en sissen

Wie werd er gedwongen scherper en scherper te worden?

Rozenbottels van de zonnen begrijpen, zoals zingen;

Wie is de schedel, geboren uit de vader,

Rustig geboord met een gimlet

En arrogant in de put gestoken

Met dauw bedekte tak van de Melkweg,

Op bezoek gaan als dandy;

In wiens schedel, als een glas,

Er was een met dauw bedekte tak van zwarte luchten,

En de sterren brengen inspirerende eerbetuigingen

Aan hem, die om middernacht het bos doordrong.

Ik ben de drager van de hele wereld

Aan de pink van de rechterhand -

Mijn ring van ongehoorde charmes, -

Ik zeg je: jij!

Je vlamde op in de duisternis.

Dus ik schreeuw schreeuw na schreeuw

En op mijn steen huilen

Raaf heilig en wild

De kraai zal een nest bouwen en kinderen zullen opgroeien,

En op de hand uitgestrekt naar de sterren,

De slak van eeuwen zal kruipen!

Gezegend is de libel verbrijzeld door de storm,

Wanneer ze zich aan de onderkant verbergt

Houtachtig blad.

Gezegend is de wereld als hij schijnt

Aan de pink van mijn hand!