Winter's Gone - 4th Dimension

Dawn is breaking on these woods cast deep in shades of doom

My road is long, the end so vague, I’m praying to be true

All around a world of ice, so cold and torn apart

I’m trailing on a path of old forsaking days of loss

There came an eerie wind, a calling from the north

The urge to learn the answer to a question left untold

Winter’s gone — and I’m left alone

Winterborn — Father, hearken my call

Truth’s been waiting, patient, unnumbered years

Countless days I wasted shedding unnumbered tears

Winter’s gone…

Fragments of reality, the shards of a past long gone

Stars and moon, the vault beyond, a poem carved in stone

Virgin whiteness, ancient beauty, a glimpse of Winter’s Heart

Dreams they fade yet lore arcane sustains my mortal faith

The coldest night, His lost domain, my oath upon a ring

Rhymes renewed for ages, soon I will fulfil…

Winterborn — No, I’m not alone

Winter’s Gone — His essence still flows

Snow keeps falling, whirling, spiralling high

So are falling, cleansing, clear tears of ice from my eyes…

Winterborn — I’m one with His world

Winter’s blood — Scarlet stains on the snow

Still she’s falling, daughter of ashen skies

I’m falling, falling, close to the light

I feel whole…

I am snow…

De dageraad breekt aan in deze bossen, diep geworpen in de schaduwen van onheil

Mijn weg is lang, het einde zo vaag, ik bid om waar te zijn

Rondom een ​​wereld van ijs, zo koud en verscheurd

Ik volg een pad van oude vergeten dagen van verlies

Er kwam een ​​griezelige wind, een roep uit het noorden

De drang om het antwoord op een onuitgesproken vraag te leren

De winter is voorbij en ik ben alleen gelaten

Winterborn — Vader, luister naar mijn oproep

De waarheid heeft gewacht, geduldig, ontelbare jaren

Ontelbare dagen heb ik verspild met ontelbare tranen

De winter is voorbij...

Fragmenten van de realiteit, de scherven van een lang vervlogen verleden

Sterren en maan, het gewelf daarachter, een in steen gebeiteld gedicht

Maagdelijke witheid, oude schoonheid, een glimp van Winter's Heart

Dromen vervagen, maar geheimzinnige kennis ondersteunt mijn sterfelijke geloof

De koudste nacht, Zijn verloren domein, mijn eed op een ring

Rijmpjes vernieuwd voor eeuwen, binnenkort zal ik vervullen...

Winterborn — Nee, ik ben niet de enige

Winter's Gone — Zijn essentie stroomt nog steeds

Sneeuw blijft vallen, dwarrelen, hoog oprijzen

Dus vallen, reinigende, heldere tranen van ijs uit mijn ogen...

Winterborn — ik ben één met zijn wereld

Winterbloed — Scharlaken vlekken op de sneeuw

Toch valt ze, dochter van de asgrauwe lucht

Ik val, val, dicht bij het licht

Ik voel me heel...

ik ben sneeuw...