The Sun in My Life - 4th Dimension

I’m killing my memories,

Stranded alone within this cruel labyrinth of grief

I’m probing into my soul,

Prey to the shades that bind me to dwell under eternal night…

My world torn asunder, I walk a dark path

No beacon to guide me…

Staring into greyness,

A nightingale doomed to sing his sorrow to the north wind

Caged, unable to realize

My thread’s spinning fast, unravelling into this hollow illusion of life…

Were you but a strange dream, a deceiving so real

A snowdrop alone in spring…

You’re the sun in my life, the star in my night, the beating I feel in my dreams

Inspiration that comes to my singing and reaches for heavens unknown

I still search for your light though from bliss I’m denied

And in shadows I roam without hope

Gentle sweetness has turned into ice cold,

Barren winter has knocked on my door…

Embers of bright passion glowed in your eyes

The circle is broken, our legacy dies…

Precious sun of my life, guiding star of my night

Beloved beating of my waking dreams

Not a tear will you she’d for our love lost,

Crystal shards bound to melt as white snow

You have shattered my heart, stained your soul with my blood

Burnt to ashes the wings of my dream

All the magic has gone with the wind now, but my sacrament will live on…

Forever…

Ik vermoord mijn herinneringen,

Alleen gestrand in dit wrede labyrint van verdriet

Ik peil in mijn ziel,

Ten prooi aan de schaduwen die me binden om onder de eeuwige nacht te wonen...

Mijn wereld verscheurd, ik loop een donker pad

Geen baken om me te leiden...

Starend in grijsheid,

Een nachtegaal gedoemd om zijn verdriet te zingen voor de noordenwind

Opgesloten, niet in staat om te beseffen

Mijn draad draait snel, ontrafelt zich in deze holle illusie van het leven...

Was je maar een vreemde droom, een bedrieglijk zo echt?

Alleen een sneeuwklokje in de lente...

Je bent de zon in mijn leven, de ster in mijn nacht, het kloppen dat ik voel in mijn dromen

Inspiratie die naar mijn zang komt en reikt naar onbekende hemelen

Ik zoek nog steeds naar je licht, maar van gelukzaligheid wordt ik geweigerd

En in de schaduw dwaal ik rond zonder hoop

Zachte zoetheid is ijskoud geworden,

De kale winter heeft op mijn deur geklopt...

Sintels van heldere passie gloeiden in je ogen

De cirkel is verbroken, onze erfenis sterft...

Kostbare zon van mijn leven, leidende ster van mijn nacht

Geliefde verslaat van mijn wakkere dromen

Geen traan wil je ze voor onze liefde verloren,

Kristallen scherven die smelten als witte sneeuw

Je hebt mijn hart verbrijzeld, je ziel bevlekt met mijn bloed

Verbrand tot as de vleugels van mijn droom

Alle magie is nu met de wind verdwenen, maar mijn sacrament zal voortleven...

Voor altijd…