Labyrinth of Glass - 4th Dimension

Fleeing from my rotten thoughts, down I whirled into the spiral

Stifled by guilt and regret, senses drifted afloat nothingness

Foreboding, dawning inside, dragged me in pain towards the Mind’s Abyss…

Godlike glassy walls around, beyond, the Waste unchanging

Will-deprived there I stood, just a pale reflection,

A withered soul, my human sins I’m bound to pay…

Wandering lost in this maze, a garden of entombed emotions and dreams,

Is this the sheer truth 'bout the man I used to be?

Condemned to this stillborn plane, my existence has yet ceased to be,

My inner self once drenched with life is now drained to the lee…

Walking down the silent streets, hollow witness of my own decay

I failed my chance a man to be, pledged myself to quench the higher flame

Still a spark strives, inner sanctum, pleading me to look inward and see…

Velvet light, a Poet’s dusk that mirrors on the ocean

Foaming waves of blue-dye diving on white shores

Could withered wings try to spread and fly again?

Gliding through skies turning bright, ascending infinity, oblivious of time,

Seagulls rejoice their freedom flight

Bound to the dirt still it stands, eyes staring blank at the sun,

My vestige of glass (the man I was…) crumbling to dust…

Wandering lost in this maze, the grave of emotions and forgotten dreams,

Essence of life reached out to me

Urge for enlightenment stirs, I’ve glimpsed the Idyll redeemed,

Spreading my wings… (a newborn child…) I set out to live…

Op de vlucht voor mijn rotte gedachten, wervelde ik naar beneden in de spiraal

Verstikt door schuld en spijt, dreven zintuigen in het niets

Onheilspellend, binnendringend, sleepte me met pijn naar de afgrond van de geest ...

Goddelijke glazige muren rond, voorbij, het afval onveranderlijk

Beroofd stond ik daar, slechts een bleke weerspiegeling,

Een verdorde ziel, mijn menselijke zonden moet ik betalen...

Zwervend verdwaald in dit doolhof, een tuin van begraven emoties en dromen,

Is dit de pure waarheid over de man die ik vroeger was?

Veroordeeld tot dit doodgeboren vliegtuig, mijn bestaan ​​heeft nog niet opgehouden te bestaan,

Mijn innerlijk, ooit doordrenkt met leven, is nu leeggezogen tot aan de luwte...

Lopend door de stille straten, holle getuige van mijn eigen verval

Ik faalde mijn kans om een ​​man te zijn, beloofde mezelf om de hogere vlam te doven

Nog steeds streeft een vonk naar binnen, innerlijk heiligdom, die me smeekt om naar binnen te kijken en te zien...

Fluwelen licht, de schemering van een dichter die de oceaan spiegelt

Schuimende golven van blauwe kleurstof duiken op witte kusten

Kunnen verdorde vleugels proberen zich te verspreiden en weer te vliegen?

Glijdend door de lucht die helder wordt, oneindig opstijgend, zich niet bewust van de tijd,

Meeuwen verheugen zich op hun vrijheidsvlucht

Gebonden aan het vuil staat het nog steeds, ogen staren leeg naar de zon,

Mijn overblijfsel van glas (de man die ik was...) brokkelde af tot stof...

Zwervend verdwaald in dit doolhof, het graf van emoties en vergeten dromen,

Essence of Life heeft contact met mij opgenomen

De drang naar verlichting roert, ik heb een glimp opgevangen van de verlost Idylle,

Ik spreid mijn vleugels... (een pasgeboren kind...) Ik ging op weg om te leven...