Where've You Been - Kathy Mattea

Claire had all but given up

When she and Edwin fell in love

She touched his face and shook her head

In disbelief she sighed and said

«In many dreams I’ve held you near

Now at last you’re really here»

Where’ve you been

I’ve looked for you forever and a day

Where’ve you been

I’m just not myself when you’re away

He asked her for her hand for life

Then she became a salesman’s wife

He was home each night by eight

But one stormy evening he was late

Her frightened tears fell to the floor

Until his key turned in the door

Where’ve you been

I’ve looked for you forever and a day

Where’ve you been

I’m just not myself when you’re away

They’d never spent a night apart

For sixty years she heard him snore

Now they’re in a hospital

In separate beds on different floors

Claire soon lost her memory, forgot the names of family

She never spoke a word again, and then one day they wheeled him in

He held her hand and stroked her hair

And in a fragile voice she said

Where’ve you been

I’ve looked for you forever and a day

Where’ve you been

I’m just not myself when you’re away

No I’m just not myself when you’re away

Claire had het bijna opgegeven

Toen zij en Edwin verliefd werden

Ze raakte zijn gezicht aan en schudde haar hoofd

In ongeloof zuchtte ze en zei:

"In veel dromen heb ik je dicht bij me gehouden"

Nu ben je eindelijk echt hier»

Waar was je

Ik heb voor altijd en een dag naar je gezocht

Waar was je

Ik ben gewoon mezelf niet als je weg bent

Hij vroeg haar om haar hand voor het leven

Toen werd ze de vrouw van een verkoper

Hij was elke avond om acht uur thuis

Maar op een stormachtige avond was hij te laat

Haar bange tranen vielen op de grond

Tot zijn sleutel de deur omdraaide

Waar was je

Ik heb voor altijd en een dag naar je gezocht

Waar was je

Ik ben gewoon mezelf niet als je weg bent

Ze hadden nog nooit een nacht apart doorgebracht

Zestig jaar lang hoorde ze hem snurken

Nu liggen ze in een ziekenhuis

In aparte bedden op verschillende verdiepingen

Claire verloor al snel haar geheugen, vergat de namen van de familie

Ze sprak nooit meer een woord, en op een dag reden ze hem binnen

Hij hield haar hand vast en streelde haar haar

En met een broze stem zei ze:

Waar was je

Ik heb voor altijd en een dag naar je gezocht

Waar was je

Ik ben gewoon mezelf niet als je weg bent

Nee, ik ben gewoon mezelf niet als je weg bent