Reissende Blicke - Lacrimosa

Ich sitze im Kino meines Lebens

Alle Plätze sind belegt

Mein Platz ist nur ein Notsitz

Zu viele Menschen sind heute hier

Das Licht geht aus, der Film beginnt

Erinnerungen steigen wieder auf

Längst Vergessenes wird wieder Gegenwart

Ein fremdes Ich glotzt mir ins Gesicht

Ich blicke in die Menge

Das ganze Kino lacht

Ein Krüppel treibt in den Fluten

Und mir wird schlecht

Ich schäme mich

Ein von gestern geprägtes Heute

Ich erinnere mich an damals

Die Frage um Leben und Tod

Heute weiß ich die Antwort, damals nicht

Ich habe falsch entschieden

Und wieder lacht das Kino

Ich stehe auf und stürz' hinaus

Ich muss mich übergeben

Der Hass schlägt auf

Werden sie mich im Licht erkennen?

Werden sie auch dann noch lachen?

Wieso gehen sie nicht alle nach Hause?

Es ist doch nur mein ganz privates Leben

Ich komm' zurück, mein Platz ist besetzt

Ich setz' mich still auf den Boden

Ich will schließlich sehen, was mit mir noch geschieht

Ich kenne meinen Sinn noch nicht

Ich hoffe nur, ich sterbe rasch

Damit ich die Demut nicht mehr ertragen muss

Es tut mir leid, wenn mein Leben jemand störte

Doch gab es einen Film, den sie mochten

Der Film zeigt meinen Tod

Endlich darf auch ich mal lachen

Doch tausend Augen drehen sich herum

Und blicken mir entsetzt entgegen

I’m sitting inside the cinema of my life

All seats are taken

My seat is just a dickey-seat

Too many people are here today

The light fades — the movie starts

Memories come up again

A distant past become present once again

A strange «me"stares at my face

I look around in the crowd

The whole cinema laughs

A cripple’s drifting in the water

I get sick

I’m ashamed

A today impressed by yesterday

I remember that time

The question of life and death

Today I know the answer

That time I didn’t

I had made the wrong decision

And again the cinema laughs

I stand up and rush out

I’ve got to vomit

The hate hits me

Could they recognize me in the light?

Could they laugh at me again?

Why don’t they all go home?

It’s just my very private life

I’m coming back, my seat is taken

I quietly sit down on the floor

Yet I want to know what will happen to me

Yet I don’t know my sins

I’m only hoping to die soon

Thus I don’t have to stand it any longer

I’m sorry if my life disturbed somebody

But at least there was a movie they liked

The movie shows my death

Finally it’s my turn to laugh

But thousand eyes turn round

And stare shocked at me

Ik zit in de bioscoop van mijn leven

Alle stoelen zijn bezet

Mijn stoel is gewoon een springstoel

Er zijn te veel mensen hier vandaag

De lichten gaan uit, de film begint

Herinneringen komen weer boven

Het lang vergeten wordt weer aanwezig

Een vreemdeling staart naar mijn gezicht

Ik kijk naar de menigte

De hele bioscoop lacht

Een kreupele drijft in de golven

En ik word ziek

ik schaam me

Een vandaag gevormd door gisteren

Ik herinner me toen

De kwestie van leven en dood

Ik weet het antwoord nu, maar toen niet

Ik heb de verkeerde beslissing genomen

En weer lacht de bioscoop

Ik sta op en haast me naar buiten

ik moet overgeven

Haat slaat toe

Zullen ze me herkennen in het licht?

Zullen ze dan nog lachen?

Waarom gaan ze niet allemaal naar huis?

Het is gewoon mijn privéleven

Ik kom terug, mijn stoel is bezet

Ik zit rustig op de grond

Ik wil eindelijk zien wat er daarna met me zal gebeuren

Ik weet mijn doel nog niet

Ik hoop alleen dat ik snel sterf

Zodat ik de nederigheid niet meer hoef te verdragen

Het spijt me als iemand mijn leven heeft verstoord

Maar er was één film die ze leuk vonden

De film toont mijn dood

Ik kan eindelijk ook lachen

Maar duizend ogen draaien rond

En kijk me verschrikt aan

Ik zit in de bioscoop van mijn leven

Alle stoelen zijn bezet

Mijn stoel is gewoon een lullige stoel

Er zijn te veel mensen hier vandaag

Het licht dooft - de film begint

Herinneringen komen tegen

Een ver verleden wordt weer aanwezig

Vreemde "ik"sterren op mijn gezicht

Ik kijk om me heen in de menigte

De hele bioscoop lacht

Een kreupele drijft in het water

ik word ziek

ik schaam me

Een vandaag onder de indruk van gisteren

Ik herinner me die tijd

De kwestie van leven en dood

Vandaag weet ik het antwoord

Die keer deed ik dat niet

Ik had de verkeerde beslissing genomen

En weer lacht de bioscoop

Ik sta op en haast me naar buiten

ik moet overgeven

De haat raakt me

Konden ze me herkennen in het licht?

Konden ze me weer uitlachen?

Waarom gaan ze niet allemaal naar huis?

Het is gewoon mijn privéleven

Ik kom terug, mijn stoel is bezet

Ik ga rustig op de grond zitten

Toch wil ik weten wat er met mij zal gebeuren

Toch ken ik mijn zonden niet

Ik hoop alleen snel te sterven

Zo hoef ik het niet meer uit te staan

Het spijt me als mijn leven iemand heeft gestoord

Maar er was tenminste een film die ze leuk vonden

De film toont mijn dood

Eindelijk is het mijn beurt om te lachen

Maar duizend ogen draaien zich om

En staarde me geschokt aan