Die Strasse der Zeit - Lacrimosa

Und was ich sah war Menschlichkeit…

Und was ich sah war Dummheit

Menschlicher Neigung entsprechend

Tierisches Verhalten

Den ganzen Tag habe ich gewartet

Und sah die Menschen nur an mir voruber ziehen

Nun ist es Abend und die Strasse leer

Ich bin mude — wohin soll ich noch gehen?

Auf der Strasse der Zeit…

Alleine schon seit Stunden

Bin ich nun schon unterwegs

Mein weg fuhrt mich nach gestern

Auf der Strasse der Zeit

Hier und da sah ich die Menschen

Flach danieder — stumm vor Angst

Von ihren Brudern uberrannt

Und rucksichtslos zertreten

Ich sah die Menschen

Tief beschamt

Verraten und enttauscht

Und schon fruh in ihrem Leben

Im Todeskampf sich wiegend

Besiegt oder als Sieger

Gestarkt oder zerstort

Am Ende bleibt nur Hass

Und so gehen sie zu Boden

Ich sah die Ruhmessaulen grosser Menschen

Ich horte selbst noch ihre Worte

Und war geruhrt und tief bewegt

Doch zuvor sah ich ihr Ende

Und auch das ihrer Visionen

Ich durchwanderte die Kriege

Sah die Angst und das Verderben

Und ganz gleich ob Krieg — ob Frieden

Egoismus — blinder Hass

War doch immer hier zu gegen

Und ich lief weiter durch die Nacht

Und sah nur mehr noch mehr Tranen

Und noch weiter lief ich fort

Und was ich sah war Dummheit

Menschlicher Neigung entsprechend

Tierisches Verhalten

Und als der Morgen sich erhob

Und die Nacht der Sonne wich

Zeigte sich mir jung und wild

Die grosse Zeit der Griechen

Und die Hoffnung dieser Menschen

Ihr Mut und ihre Kraft

Erfullte mich auf meinem Weg

Zum ersten mal mit Freude

Und erschopft von allen Zeiten

Legte ich mich nieder

Vor den Mauern von Athen

Und wahrend ich die Augen schliesse

Sehe ich das junge Volk

Sich voller Hoffnung und voll Stolz

Im angesicht der Sonne mehrem

And what I saw was humanity…

And what I saw was stupidity

In line with human inclination

Bestial behaviour

I waited the whole day

And only saw people hurrying past me

Now it is evening and the roads are empty

I’m tired — where should I still go?

On the road of time…

Already alone for hours

I am now already on my way

Which leads me to yesterday

On the road of time

Here and there I saw the people

Shallow own below — mute with fear

Run over by their brothers

And thoughtlessly crushed underfoot

I saw the people

Deeply ashamed

Betrayed and disappointed

And already early in their life

Rocking themselves in the throes of death

Conquered or conqueror

Strengthened or destroyed

Only hate remains in the end

And so they fall to the ground

I saw the pillars of fame of great men

I still heard their words myself

I was touched and deeply moved

But before I saw their end

And also that of their visions

I wandered through the wars

Saw the fear and the ruin

And all the same — whether war or peace

Egoism — blind hate

Was always present here

And I walked on through the night

And saw only more and more tears still

And I carried on walking

And what I saw was stupidity

In line with human inclination

Bestial behaviour

And as the morning raised itself

And the night gave way to the sun

Young and wild

The great time of the Greeks

Showed itself to me

And the hope of these people

Their courage and strength

Filled me on my way

For the first time with joy

And exhausted from all times

I lay myself down

Before the walls of Athens

And as I close my eyes

I see the young folk

Gathering full of hope and pride

In the face of the Sun

En wat ik zag was de mensheid...

En wat ik zag was domheid

Volgens de menselijke neiging

dierengedrag

Ik wacht al de hele dag

En zag net mensen langs me lopen

Nu is het avond en is de straat leeg

Ik ben moe - waar moet ik anders heen?

Op de weg van de tijd...

Uren alleen

Ik ben nu onderweg

Mijn weg leidt me naar gisteren

Op de weg van de tijd

Hier en daar zag ik mensen

Afgeplat - dom van angst

Overspoeld door haar broers

En meedogenloos verpletteren

Ik zag de mensen

diep beschaamd

Verraden en teleurgesteld

En vroeg in haar leven

Wegen in de pijn

Verslagen of overwinnaar

Versterkt of vernietigd

Uiteindelijk blijft alleen haat over

En dus gaan ze naar beneden

Ik zag de pijlers van glorie van grote mensen

Ik kon haar woorden zelf nog horen

En was geraakt en diep ontroerd

Maar daarvoor zag ik haar eindigen

En ook die van hun visioenen

Ik zwierf door de oorlogen

Zag de angst en de ondergang

En het maakt niet uit of het oorlog of vrede is

Egoïsme — blinde haat

Was hier altijd aanwezig

En ik bleef door de nacht lopen

En zag alleen maar meer tranen

En ik rende nog verder

En wat ik zag was domheid

Volgens de menselijke neiging

dierengedrag

En als de ochtend opkwam

En de nacht maakte plaats voor de zon

Heeft me jong en wild getoond

De hoogtijdagen van de Grieken

En de hoop van deze mensen

Haar moed en kracht

Heeft me onderweg gevuld

Voor het eerst met vreugde

En uitgeput van alle tijden

ik lig

Buiten de muren van Athene

En terwijl ik mijn ogen sluit

Ik zie de jongeren

Vol hoop en vol trots

In het aangezicht van de zon meer

En wat ik zag was de mensheid...

En wat ik zag was domheid

In lijn met de menselijke neiging

beestachtig gedrag

Ik heb de hele dag gewacht

En ik zag alleen maar mensen langs me heen rennen

Nu is het avond en zijn de wegen leeg

Ik ben moe - waar moet ik nog heen?

Op de weg van de tijd...

Al uren alleen

Ik ben nu al onderweg

Wat me naar gisteren leidt

Op de weg van de tijd

Hier en daar zag ik de mensen

Ondiepe eigen hieronder - dempen van angst

Overreden door hun broers

En gedachteloos verpletterd onder de voeten

Ik zag de mensen

Diep beschaamd

Verraden en teleurgesteld

En al vroeg in hun leven

Ze wiegen zichzelf in de greep van de dood

Veroverd of overwinnaar

Versterkt of vernietigd

Alleen haat blijft uiteindelijk over

En zo vallen ze op de grond

Ik zag de pijlers van roem van grote mannen

Ik hoorde hun woorden zelf nog

Ik was geraakt en diep ontroerd

Maar voordat ik hun einde zag

En ook die van hun visioenen

Ik zwierf door de oorlogen

Zag de angst en de ruïne

En toch - of het nu oorlog of vrede is

Egoïsme — blinde haat

Wat is hier altijd aanwezig

En ik liep door de nacht

En zag alleen maar meer en meer tranen nog steeds

En ik liep door

En wat ik zag was domheid

In lijn met de menselijke neiging

beestachtig gedrag

En terwijl de ochtend zichzelf opstak

En de nacht maakte plaats voor de zon

jong en wild

De grote tijd van de Grieken

Heeft zich aan mij getoond

En de hoop van deze mensen

Hun moed en kracht

Vervulde me onderweg

Voor het eerst met vreugde

En uitgeput van alle tijden

ik leg mezelf neer

Voor de muren van Athene

En als ik mijn ogen sluit

Ik zie de jonge mensen

Samenkomen vol hoop en trots

In het aangezicht van de zon