Кошмар - 9 грамм

Эта история может остаться непонятной, но здесь нет ничего, кроме правды.

Однако все происходило не так, как в реальности, казалось, все смешалось и все

вокруг находились в опасности.

Я, в частности, не поняв всю тяжесть ситуации, бросившись во все тяжкие во

избежание адаптации.

Вовлечен в процесс, направленный против нас, но никому из них не хватало рук до

нас в этот час.

Стали появляться люди с ехидной улыбкой скрипели их ботинки на гладкой

керамической плитке.

Я не назвал бы это пыткой это миг, когда жизнь может оборваться,

как тонкая нитка.

Их лица становились более дикими, когда злость вырывалась наружу истерическими

криками

Мой расплывчатый взгляд ловил облики пьяных, такое чувство, будто все это сцена

детективного романа.

В мыслях семья, мама, детство, юность, школа, как по кадрам

Вся жизнь пробежала за считанные секунды, я вдруг почувствовал себя то ли

мертвым, то ли шизанутым.

Очнувшись в комнате после странной яркой вспышки, словно в банке с завинченной

крышкой.

Серые облезлые стены, низкий потолок внутренний голос говорит: «Глаза мне врут,

я тут оказаться не мог».

Тогда я стал пытаться проснуться, стал щипать себя, бил по щекам,

пытаться споткнуться,

Чтоб упасть сквозь пол, но ничего не помогло, я задавался вопросом: «что это тогда, если не сон?»

В холодной бетонной коробке, один взаперти эти странные звуки, доносящиеся

из-за стены.

Один за другим хрипло, нечеловеческим воплем давили так сильно на уши,

что становилось больно.

«Хватит!

Довольно!»

— я стал кричать, но шум только сильнее моим эхом стал углы

наполнять.

Я сел на холодный пол и стал молчать в надежде прекратить этот гул,

что продолжался опять.

Внезпно сквозь прощелины в двери появился всет, огибающий ее углы,

Прижавшись ухом к холодному металлу я замер в ожидании конца, а, может быть,

начала.

Как только дверь успела открыться ослепить сильным светом, осветила мою темницу

И стены и пол стали чистыми и белыми, а гул из-за стен стал напевать

колыбельную мне.

Я медленно встал и двинулся к свету, сделав шаг на ступень лестницы в небо

Я с чистою верою в Бога сделал второй, но следом я понял, что нет ничего у меня

под ногой.

Не удержав равновесие, я упал в облака передо мной открылся мир от третьего

лица,

А мое тело быстро несло в объятия земли я зажмурился и стал считать до десяти.

Раз, два, три встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого

еще не знаю.

Встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого еще не знаю.

Встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого еще не знаю.

Встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого еще не знаю.

Dit verhaal blijft misschien onbegrijpelijk, maar er is niets anders dan de waarheid.

Alles gebeurde echter niet zoals in werkelijkheid, het leek alsof alles door elkaar werd gehaald en alles

rond waren in gevaar.

Ik, in het bijzonder, begrijp de ernst van de situatie niet, haast me in alle ernst

aanpassing vermijden.

Betrokken bij een proces tegen ons, maar geen van hen had eerder genoeg handen

ons op dit uur.

Mensen begonnen te verschijnen met een sluwe glimlach, hun laarzen kraakten op de gladde

keramische tegels.

Ik zou het geen marteling willen noemen, dit is het moment waarop het leven kan eindigen,

als een dunne draad.

Hun gezichten werden wilder toen hun woede hysterisch uitbarstte

huilt

Mijn wazige ogen vingen de gezichten van de dronkaards, het voelt alsof het allemaal een podium is

detective.

In mijn gedachten familie, moeder, jeugd, jeugd, school, zoals in frames

Het hele leven liep in een kwestie van seconden, ik had ineens het gevoel

dood, of gek.

Wakker worden in de kamer na een vreemde felle flits, als in een pot met een geschroefde

deksel.

Grijze armoedige muren, laag plafond, een innerlijke stem zegt: “Mijn ogen liegen tegen mij,

Ik kon hier niet zijn."

Toen begon ik te proberen wakker te worden, begon mezelf te knijpen, sloeg op mijn wangen,

probeer te struikelen

Om door de vloer te vallen, maar niets hielp, vroeg ik me af: "wat is dit dan, zo niet een droom?"

In een koude betonnen doos, alleen opgesloten deze vreemde geluiden afkomstig van

van achter de muur.

De een na de ander, hees, onmenselijk geschreeuw zo hard tegen de oren gedrukt,

wat pijnlijk werd.

"Genoeg!

Genoeg!"

- Ik begon te schreeuwen, maar het geluid werd alleen maar sterker, mijn echo werd de hoeken

vullen.

Ik ging op de koude vloer zitten en werd stil in de hoop dit gerommel te stoppen,

dat ging weer door.

Plotseling, door de gaten in de deur, verscheen alles, buigend om zijn hoeken,

Ik drukte mijn oor tegen het koude metaal en verstijfde in afwachting van het einde, of misschien...

begin.

Zodra de deur tijd had om open te gaan, verlichtte een verblindend sterk licht mijn kerker.

En de muren en de vloer werden schoon en wit, en het gerommel van achter de muren begon te zingen

slaapliedje voor mij.

Ik stond langzaam op, liep naar het licht en deed een stap op de trap naar de hemel.

Met puur geloof in God deed ik de tweede, maar toen realiseerde ik me dat ik niets had

onder de voet.

Ik kon mijn evenwicht niet bewaren en viel in de wolken voordat ik de wereld vanaf de derde opende

gezicht,

En mijn lichaam snel in de armen van de aarde gedragen, ik sloot mijn ogen en begon tot tien te tellen.

Een, twee, drie Ik sta op de rand en haal diep adem, ik begrijp dat ik teveel ben

Weet nog niet.

Ik sta op de rand en haal diep adem, ik begrijp dat ik nog niet veel weet.

Ik sta op de rand en haal diep adem, ik begrijp dat ik nog niet veel weet.

Ik sta op de rand en haal diep adem, ik begrijp dat ik nog niet veel weet.