Опять один - Стас Михайлов

Опять один и только тень немых гардин.

И нету сна, со мной лишь горечь и тоска.

Что ж не идешь?

Мою хандру не отведешь.

Под стать и этот серый дождь, стучит в окно.

Я каждый день ищу тебя в толпе людской,

Но видно мне, так уготовано судьбой.

Входить в наш дом и не увидеть тебя в нем,

Садиться молча за столом и снова ждать.

Проходит дней осенних марафон,

Тоска и грусть опять стучит в мой дом.

Уйдешь ты, скрывшись в темноту ночи,

А губы шепчут мне «Душа кричит».

Как трудно верить, это был не сон.

Ты вся от Бога, ты вошла в мой дом.

Минуты данные нам на двоих,

Сейчас уйдут и не вернут нам их.

Nogmaals, de enige echte schaduw van stille gordijnen.

En er is geen slaap, bij mij alleen bitterheid en verlangen.

Waarom ga je niet?

Je zult mijn blues niet wegnemen.

Om deze grijze regen te evenaren, kloppen op het raam.

Elke dag zoek ik je in de menigte van mensen,

Maar ik kan zien dat het voorbestemd was voor het lot.

Om ons huis binnen te gaan en je er niet in te zien,

Ga stil aan tafel zitten en wacht weer.

De dagen van de herfstmarathon gaan voorbij,

Verlangen en verdriet kloppen weer aan mijn huis.

Je gaat weg, verstopt in de duisternis van de nacht,

En lippen fluisteren tegen me: "De ziel schreeuwt."

Hoe moeilijk is het te geloven, het was geen droom.

Jullie zijn allemaal van God, jullie zijn mijn huis binnengekomen.

Minuten die ons voor twee zijn gegeven,

Nu zullen ze vertrekken en zullen ze niet aan ons teruggeven.