Beira-Mar - Zé Ramalho

Eu entendo a noite como um oceano

Que banha de sombras o mundo de sol

Aurora que luta por um arrebol

De cores vibrantes e ar soberano

Um olho que mira nunca o engano

Durante o instante que vou contemplar

Além, muito além onde quero chegar

Caindo a noite me lanço no mundo

Além do limite do vale profundo

Que sempre começa na beira do mar

Ói, na beira do mar

Ói, por dentro das águas há quadros e sonhos

E coisas que sonham o mundo dos vivos

Há peixes milagrosos, insetos nocivos

Paisagens abertas, desertos medonhos

Léguas cansativas, caminhos tristonhos

Que fazem o homem se desenganar

Há peixes que lutam para se salvar

Daqueles que caçam em mar revoltoso

E outros que devoram com gênio assombroso

As vidas que caem na beira do mar

Ói, na beira do mar

E até que a morte eu sinta chegando

Prossigo cantando, beijando o espaço

Além do cabelo que desembaraço

Invoco as águas a vir inundando

Pessoas e coisas que vão arrastando

Do meu pensamento já podem lavar

No peixe de asas eu quero voar

Sair do oceano de tez poluída

Cantar um galope fechando a ferida

Que só cicatriza na beira do mar

Ói, na beira do mar

Ik begrijp de nacht als een oceaan

Dat baadt in de schaduw van de wereld van de zon

Aurora vecht voor een afterglow

Levendige kleuren en soevereine lucht

Een oog dat mikt is nooit verkeerd

Op het moment dat ik erover nadenk

Verder, veel verder dan waar ik heen wil

's Nachts lanceer ik mezelf de wereld in

Voorbij de grens van het diepe dal

Die altijd aan de kust begint

Hé, aan zee

Hé, in de wateren zijn er foto's en dromen

En dingen die dromen van de wereld van de levenden

Er zijn wondervissen, schadelijke insecten

Open landschappen, afgrijselijke woestijnen

Vermoeiende competities, sombere paden

Dat maakt de man teleurgesteld

Er zijn vissen die vechten om zichzelf te redden

Van degenen die jagen in turbulente zeeën

En anderen die verslinden met verbazingwekkende genialiteit

De levens die vallen aan de kust

Hé, aan zee

En tot de dood voel ik het aankomen

Ik ga door met zingen, de ruimte kussend

Naast het haar ontklit ik

Ik roep de wateren op om te komen overstromen

Mensen en dingen die slepen

Vanuit mijn gedachte kun je nu wassen

In de vis met vleugels, ik wil vliegen

Ga de oceaan uit met een vervuilde teint

Galop zingen om de wond te sluiten

Dat geneest alleen aan de kust

Hé, aan zee