Krakowski Spleen - Maanam

Chmury wiszą nad miastem, ciemno i wstać nie mogę

Naciągam głębiej kołdrę, znikam, kulę się w sobie

Powietrze lepkie i gęste, wilgoć osiada na twarzach

Ptak smętnie siedzi na drzewie, leniwie pióra wygładza

Poranek przechodzi w południe, bezwładnie mijają godziny

Czasem zabrzęczy mucha w sidłach pajęczyny

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Ulice mgłami spowite, toną w ślepych kałużach

Przez okno patrzę znużona, z tęsknotą myślę o burzy

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Wolken hangen boven de stad, het is donker en ik kan niet opstaan

Ik trek de quilt dieper, verdwijn, kruip in mezelf

De lucht is plakkerig en dicht, en vocht zet zich af op de gezichten

De vogel zit treurig op een boom, strijkt lui zijn veren glad

De ochtend gaat over in de middag, de uren gaan voorbij

Soms zoemt een vlieg in de val van een spinnenweb

En de zon staat hoog, hoog schijnt in de ogen van de piloten

Hij warmt onvermoeibaar koude blauwe ruimtes op

Ik wacht tot de wind wegjaagt

Donker gevouwen gordijnen

Dan zal ik staan ​​op "ONCE!"

Oog in oog met de zon

Straten gehuld in mist, verdrinkend in blinde plassen

Vermoeid kijk ik door het raam, verlangend naar de storm

En de zon staat hoog, hoog schijnt in de ogen van de piloten

Hij warmt onvermoeibaar koude blauwe ruimtes op

Ik wacht tot de wind wegjaagt

Donker gevouwen gordijnen

Dan zal ik staan ​​op "ONCE!"

Oog in oog met de zon