Je T'Ecris - Grégory Lemarchal

Je t'écris des trottoirs de nos villes habillées en Noël

De quelques nuits d’hiver aux saveurs douces-amères

Je t'écris de ces soirs de lumières

Des yeux émerveillés de cette petite fille

Au pied d’un grand sapin sur la cinquième avenue

Je t'écris d’un départ, d’une valise oubliée

Je t'écris d’un lac blanc où ce couple patine

Je t'écris d’un désert où l'épave d’un bateau se souvient de la mer

Je t'écris d’une terre où des maisons s'écroulent

Je t'écris de Venise, où les amants s'éveillent au son de vieux clochers

Il y neigera peut-être encore cette année

Je t'écris de la mer, au large de Gibraltar le regard vers Tanger

Je t'écris de l’Afrique où l’on meurt par milliers

Des quatre coins de la terre, je t'écris des tranchées de guerres abandonnées

Je t'écris d’un baiser, de ce banc de Paris

Où deux amants s’enlacent dans leur éternité

Et que rien ni personne ne pourrait déranger

Je t'écris d’un café, de l’aile d’un avion

Où nos mémoires s’enlacent dans ton éternité

Et que rien ni personne ne pourrait m’enlever

Je t'écris de ces ciels de quart monde

Où les corps si légers d’enfants trop peu nourris s'élèvent sans faire de bruit

Je t'écris de la rue où l’on danse et l’on chante

Je t'écris du plumier d’un vieillard solitaire à la chambre oubliée

Je t'écris de la part de ces dieux impuissants aux noms desquels on tue

Je t'écris de la main de ces hommes de paix qui n’ont pas renoncé

Je t'écris de la Seine, la tour Eiffel y brille dans des reflets passés

Je t'écris du souvenir d’un baiser par milliers

Des quatre coins de la terre, je ferai le tour du monde, d’un jour très

ordinaire

Je t'écris de ce rêve de t’avoir tant aimé

Je t'écris ébloui par tant d’humanité

Ik schrijf je vanaf de trottoirs van onze steden, gekleed in Kerstmis

Van een paar bitterzoete winternachten

Ik schrijf je vanuit die avonden van licht

Prachtige ogen van dit kleine meisje

Onder een hoge boom op Fifth Avenue

Ik schrijf je vanuit een vertrek, vanuit een vergeten koffer

Ik schrijf je vanaf een wit meer waar dit stel aan het schaatsen is

Ik schrijf je vanuit een woestijn waar het wrak van een schip zich de zee herinnert

Ik schrijf je vanuit een land waar huizen instorten

Ik schrijf je vanuit Venetië, waar geliefden wakker worden met het geluid van oude torens

Het kan dit jaar weer sneeuwen

Ik schrijf je vanuit de zee, voor de kust van Gibraltar, kijkend naar Tanger

Ik schrijf je vanuit Afrika waar duizenden sterven

Vanuit de vier hoeken van de aarde schrijf ik je vanuit de verlaten loopgraven

Ik schrijf je met een kus, vanaf deze bank in Parijs

Waar twee geliefden elkaar omhelzen in hun eeuwigheid

En dat niets en niemand kon storen

Ik schrijf je vanuit een café, vanuit de vleugel van een vliegtuig

Waar onze herinneringen met elkaar verweven zijn in jouw eeuwigheid

En niets en niemand kon me wegnemen

Ik schrijf je vanuit deze vierde wereldhemel

Waar de lichte lichamen van ondervoede kinderen geruisloos opstijgen

Ik schrijf je vanaf de straat waar we dansen en zingen

Ik schrijf je vanuit de etui van een eenzame oude man in de vergeten kamer

Ik schrijf u namens die hulpeloze goden in wiens naam zij doden

Ik schrijf u uit de hand van die mannen van vrede die niet hebben opgegeven

Ik schrijf je vanaf de Seine, de Eiffeltoren schijnt daar in vroegere reflecties

Ik schrijf je uit de herinnering aan een kus van duizenden

Vanuit de vier hoeken van de aarde zal ik de wereld rondgaan, op een zeer...

normaal

Ik schrijf je vanuit deze droom dat ik zoveel van je heb gehouden

Ik schrijf je verblind door zoveel menselijkheid