House Address - You Blew It!

I’m a clenched fist

Distorted and clutching hope

Beneath these two tired, broken wrists

I’m tired of it

I’m always running from this

Relentless in its dissonance

Let’s consider this something I won’t soon forget

Eventually, I’ve to get used to «remember when»

Hey man

Remember those nights in Richmond

And the way I never knew what they meant?

I’m tired of these toss-ups and all this feigned motivation

But I’ve always felt fine singing in your basement

Let’s consider this something I won’t soon forget

Eventually, I’ve got to get used to «remember when»

I’m not the sum of my own parts

Just a rough combination of the people I’ve met so far

Let’s consider this something I won’t soon forget

Eventually, I’ve got to get used to «remember when»

Ik ben een gebalde vuist

Vervormd en geklemd hoop

Onder deze twee vermoeide, gebroken polsen

Ik ben er moe van

Ik loop hier altijd voor weg

Meedogenloos in zijn dissonantie

Laten we dit beschouwen als iets dat ik niet snel zal vergeten

Uiteindelijk moet ik wennen aan «onthouden wanneer»

Hey man

Denk aan die nachten in Richmond

En de manier waarop ik nooit wist wat ze betekenden?

Ik ben deze opgooien en al die geveinsde motivatie beu

Maar ik heb me altijd goed gevoeld bij het zingen in je kelder

Laten we dit beschouwen als iets dat ik niet snel zal vergeten

Uiteindelijk moet ik eraan wennen «onthouden wanneer»

Ik ben niet de som van mijn eigen delen

Gewoon een ruwe combinatie van de mensen die ik tot nu toe heb ontmoet

Laten we dit beschouwen als iets dat ik niet snel zal vergeten

Uiteindelijk moet ik eraan wennen «onthouden wanneer»