Award of the Year Award - You Blew It!

There is a pain in my chest

A knot I’ve pretended to have hardly noticed yet

It’s tied tight on my tongue

A thousand words, repeating like a pendulum

Maybe it’s just me versus jealousy

Regardless, I’m tempted to say

«Give it a rest»

I shouldn’t have to say this

But now I struggle to recognize you

You can always consider me a friend

Just strictly in the past tense

Maybe it’s just me and hypocrisy

Still, I’m just trying to say

«Give it a rest.»

I shouldn’t have to say this

But now I struggle to recognize you

«Give it a rest.»

I shouldn’t have to say this

But now I struggle to recognize you

You’ve indicated

That I’m nothing but a friend you’ve baited

You’ve indicated

That I’m nothing but a friend you’ve baited

I’m sorry that I haven’t said

«Give it a rest.»

I shouldn’t have to say this

But now I struggle to recognize you

«Give it a rest.»

Er is pijn in mijn borst

Een knoop waarvan ik net heb gedaan dat ik ze nog nauwelijks heb opgemerkt

Het zit strak om mijn tong geknoopt

Duizend woorden, herhalend als een slinger

Misschien ligt het aan mij versus jaloezie

Hoe dan ook, ik kom in de verleiding om te zeggen:

"Laat het rusten"

Ik hoef dit niet te zeggen

Maar nu heb ik moeite om je te herkennen

Je kunt me altijd als een vriend beschouwen

Gewoon strikt in de verleden tijd

Misschien ligt het aan mij en hypocrisie

Toch probeer ik alleen maar te zeggen:

"Laat het rusten."

Ik hoef dit niet te zeggen

Maar nu heb ik moeite om je te herkennen

"Laat het rusten."

Ik hoef dit niet te zeggen

Maar nu heb ik moeite om je te herkennen

Je hebt aangegeven

Dat ik niets anders ben dan een vriend die je hebt gelokt

Je hebt aangegeven

Dat ik niets anders ben dan een vriend die je hebt gelokt

Het spijt me dat ik het niet heb gezegd

"Laat het rusten."

Ik hoef dit niet te zeggen

Maar nu heb ik moeite om je te herkennen

"Laat het rusten."